ماشالله بهت فامیلی جان. حقیقتا پشتکارت ستودنیه. جالبه برام، خیلی ها رو با خانواده و شرایط عادی دیدم که به مشکلات مشابه تو بر خوردن ، اما وسط راه کم آوردن و وا دادن! اما تو‌با وجود اونهمه آسیب که دیدی، پیگیری خودت رو تا موفقیت نهایی ادامه دادی. این خیلی چیزا رو نشون میده. نشون میده که ما حتی اگه خودمون باور نداشته باشیم، در جریان مبارزه دائمی خودمون، یه سری توانایی ها به دست آوردیم که شاید هر کسی نداشته باشه. صبر، طاقت و پشتکاری که میتونه هر مانعی رو از سر راه برداره...
هزار آفرین بهت عزیزم
وقتی زیاد و با اطمینان بگی میرع تو ناخوداگاهت،
من تو حریان خانوادم برا اینکه شوهرم سو استفلدع نکنه از شرایطم همیشه میگفتم من برا خودم یه ارتشم،
تو این جریان کاری هم اینو گفتم و پاشدم رفتم پیکیزی، شوهرم میگف من فک میکردم بلوف میزنی نگو واقعا یه ارتش بودی برا خودت
حقیقتا نه،
حتی هیچ یک از اقوام از قطع ارتباطم بی اطلاعن،
پیش کسی چیزی نگفتم،
معمونی های اقوام رو هم نمیرم، میدونم حرص میخوزه از دستم که پیش خانواده ش از نرفتن من سرافکنده س، ولی اونم بخاطر رو در رو نشدن با اون و دوری از بحث و جدل نمیرم،
یه طورایی تلافی کردن به هر نحو رو شمشیر دو لبه میبینم که برا خود من هم ضرر میرسونه،
ولی خب اون خودش اهل تلافی کردنه، شده حتی ب خودش عم اسیب بزنه به من اسیب میزنه و تلافی میکنه، بخاطر عمین تلافی کردناش باهاش قطع ارتباط کرذم،
اینم بگم قبلا از شدت خشمم جوابشو میدادم، ولی بعدها دیذم به قول نیل حتی از عصبی شدن من هم خوشحال میشه، در مقابل این ادما باید بی اعتنا بود اون موقع حرص میخورن
دقیقاااا اینم همینه ینی شده به هرنحوی تلافی میکنه به هرنحوی ابدا نمیذاره هیچییی تو دلش بمونه اما من برعکس اون همه چیییی تو دلم مونده آوار شده
گاهی میگم باید عین خودش باشم قید همه چیو بزنم برم خودمو خالییی کنم
ببین شیشلیک باید به معنای واقعی تقیه کرد،
یعنی ضربه بزنی بدون اینکه کمترین اسیبی به خودت وارد بشه،
حقیقتا خیلی دردناکه، هم درد ما خودسون و هم درمانمون،
گاها میگم غریبه ضربه میزد بهمون، دردشتو گروه کوهنوردی راحت تر بود، راحت تر فراموش میکردیم، غریله رو میشه با یه غریبه دیگه جایکزین کرد ولی نمیشه از جایی پدر و مادر رو جایگزین کرد،
من تا دو ماه پیش هر جا افراد هم سن پدر و مادزم میدیدم یه جوری محبتم بهشون فوران میکرد که نگو، اوایل برام عجیب نبود ولی بعد گفتم من چمه که اینطوری میکنم، دیذم دوس دارم پدر مادری داشتم کع بغلشون میکردم ولی خب ندارم، برا هکین اینطوزی غریبه هارو (مادرهای دوستام) رو تو بغلم میکشم،
تو گروه کوهنوردی با مردای خیلی مسن گپ میزنم، لبهم میگن دخترم قند تو دلم اب میشه، از وقتی علت یابی کردم این رفتارام کمتر شده
من دقیقا همینم بخدا فک. میکرذم خودم فقط اینجورم اما هی ک این کپ جلوتر میره انگار اخلاقای من نمایان تر میشه و از زبون شما میشنوم
دقیقا هرجا ببینم میرم محبت میکنم میدونی یه جور حس ارضا شدم اون کمبودی ک از طرف اونا داشتیم
دقیقا مادر دوستامو تو آغوشم میکشم یبار به دوستم مامانش گفت موهامو شونه کن اون گفت دستم بنده من گفتم خاله بیا من برات شونه میکنم دستش درد میکرد شونه مردم موهاشو حواسم بود دردش نیاد بعد با گل سر براش بستم بغلش کردم میدونی من بد جور کمبود دارم و از همه بیشتر این آتیشم میزنه ک فقط با من اینحوریه
گاها میگم ینی منو ایمقدر بی عرضه و ترسو و ضعیف و هنه خصلت های بدو میدونه ک فقط با من اینجوره
