بچه ی اولم مریض که میشد، کلا از این رو به اون رو میشدم
(ضعیف و بد غذا که بود، با یه سرماخوردگی، چند کیلو هم کم میکرد) منم فقط حرص میخوردم...به اون طفلک هم فشار میاوردم که بتونم بهش غذا بدم🤦♀️
اما بعد از چند سال فهمیدم چقدر بی تجربه و نادون بودم (بلانسبت اسی) تو بچه ی دوم تازه عاقل شدم که بچه یه وقتایی مریض میشه، خوب میشه، بعضی اوقات بی اشتها میشه، کم میکنه، بازم برمیگرده سرجاش و بالاخره بزرگ میشه، حرص خوردن و نخوردن من تاثیری نداره جز پیر کردن خودم و وارد کردن استرس و اضطراب به بچم (البته منظورم بی تفاوتی به اوضاع جسمانی بچه نیستا.. اما به اندازه)
الان پسر اولم ماشالله برعکس هیچ وقت سیر نمیشه 🤦♀️🤦♀️😅