من بعد چندین سال افسردگی پی در پی
تازه فروردین ماه یا اردیبهشت بود ک فهمیدم من دنبال حرفه جدید برای بهتر شدن حالم نباید باشم
تنها چیزی ک نیاز دارم خودمه
این اواخر ادم برونگرای عجیبی شده بودم
حقیقتا من قبل۱۴۰۰ ب کسی جز خودم ذره ای اهمیت نمیدادم
شاید بعد مرگش باعث شد حس کردم هرچقدرم ب اطرافیانم محبت کنم بازم دیره و منو تو ی دنیای جدیدی برد این عواطف
قبل سال۱۴۰۰
بعد سال۱۴۰۰
دوتا آدم متفاوت بودم
من اون قبلیرو دوس دارم
2ساعت تایم استراحت مث برق و باد میگذره
هرچقدر بیشتر از گذشته حرف میزنم بیشتر خودم یادم میاد
برام واقعا مهم نیست ک کسی با من کنار بیاد یا ن
تنها کسی ک تو زندگیم نیاز داشتم همونه البته بعد خدا
من عزیزم قول میدم دیگ مرداد سال1400را برات تکرار نکنم
از نظر دیگران اتفاقا ادم بی ذوقی نبودم و واقعا واس همه چی ذوق میکردم
از این ب بعد هم دوباره همینه
واقعا دیگه واسم هیچی مهم نیست
ولی این ب اون معنا نیس ک هرچی میتونی بم بگی
ب علایقم توهین کنی باید منتظر شنیدن جوابشم باشی
اتفاقا من ادم بحثم ولی ن ادم دعوا
بحثای منطقی
از شخصیتم خوشت اومد و اگر حسم متقابل بود میتونی پیشم بمونی
ولی ن اگ خوشت نیومد
بسلامت
میلیاردها میلیارد ادم رو زمینه..حتما قرار نیس من باشم
دیگ من عزیزترین کسمو..خودمو بخاطر هیچکس طرد نمیکنم
من همون ادم قبلیم
من خودمم
من همیشه احترام رو ب صمیمیت ترجیح میدادم
غرورو عزت نفس هم حرف اولو میزد
خدای من
ذوقی ک تو وجودم هست انکارناپذیره
من غذای رستوران نیسم ک با هرکس مث خودش و علایقش باشم
من ی آدمم
شخصیتم همینه
میخوام روند من قبلیمو در پیش بگیرم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز