من خودم برا اولین بار ک رفتم راهیان نور یه جایی برنمون اسمش یادم نیس نزدیک ترین منطقه به مرز عراق بود، دیگه همونجا ک سلام دادیم به امام حسین من قلبم یه جوری شد که ای کاش این همه راه اومدیم بشه زیارتم بریم(چون تاحالا قسمت نشده برم)
هیچی دیگه از اون موقع انگار که امام حسین مهرشو تو دلم انداخته باشه بی تاب میشم برای حرمش یا اسمش میاد روضه شو میشنوم خییییلی گریه م میگیره. منی ک هییچوقت تو هییچ روضه ای گریه نمیکردم