به حدی از بی حسی رسیدم که حتی مرگ هم واسم کافی نیست
میگم ای کاش از اول اصلاااا بدنیا نمیومدم ک بخوام بمیرم
زندگی خودمو با زندگی دخترای همسن و سالم ک مقایسه میکنم روانی میشم
مادراشون بهترین رفیقشونن
پدراشون حامیشونن
خواهر برادراشون‌پایه کاراشون
اونوقت من از همههههههه طرف باید فشار تحمل کنم از تک تککک اعضای خانوادم
اره مامانت اشتباه میکنه اما خودت چی چقد کمکش هستی
درکت میکنم عزیزم
منم از خونمون متنفر بودم
بقیه از مدرسه بدشون میومد بعد من تنها راه فرارم و جایی که توش آروم بودم مدرسه بود
خونمون یه حس سنگینی داشت از بس سرد بودن همه با هم حس خفگی میکردم
منم حسرت تو دلم موند مثل مردم یبار دور هم جمع شیم بخندیم دردل کنیم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
25 ثانیه پیش
25 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز