(خلاصه زندگیم) خدا اصن نباید خلقم میکرد😔 از ریشه خرابه همه چی

برای آزمون شرکت کن دیگه 

یا که بشین دکتراتو بگیر تو دانشگاه پسرای دکتری اکثرا مجرد هستن

هیچکس خوبی آدمو نمیخواد

فقط منتظرن بخوری زمین

ولی تو نخوا زمین خوردنو 

بلخره یه جایی یه کاری میشه کرد واسه خوب شده

خوب این تحصیلات رو قطعا تو روستا انجام ندادیکه . فوق داری میتونی تو آموزشگاهها درس بدی میتونی حتی تو دانشگاه های علمی کاربردی هم تدریس داشته باشی  مثل دوران دانشگاه بری و بیای از خوابگاه استفاده کنی . ای بابا  تحصیل کرده هستی یه کار مرتبط به رشته ات پیدا کن .  

خب میخوای چیکار کنی سرمایه هم نداری؟اینجا ننال وقتی خودت نمیخوای قدمی برداری به خدا ربطی دیگه نداره خدا بتونه سبب جور کنه که تو زندگیت تغییر کنه اگر نرفتی طرفش خدا رو مقصر ندون خودت مقصری

اگه لیسانس داری ازمون استخدامی اموزش و پرورش بده و بشین بکوب بخون

بروخیاطی یادبگیروکارکن

دقیقا گذشته من رو توصیف کردی با این تفاوت که تا 18 سالگیم مستاجر بودیم، زیر خط فقر، پدر معتاد، مادر عصبی، شش هف تا بچه قد و نیم قد که حسرت همه چی به دلمون بود، خونه همیشه شلوغ، جنگ، دعوا بین بچه ها و دعوای هرروزه ی پدر مادر که دیگه افسردمون کرده بود، حتی خیلی وقتها یه تلویزیون هم نداشتیم نگاه کنیم چون بابام که از اینو و اون قرض می‌کرد می اومدن تلویزیون رو جای قرضشون میبردن، تا این حد بدبخت بودیم، اما همگی از همون بچگی کار کردیم تا حداقل خرج خوراک و پوشاک ناچیز رو کمکی کرده باشیم، من از همون 7 سالگی کار کردم، درس خوندم، تلاش کردم، شاغل شدم، وارد اجتماع شدم، خونه زندگی ساختیم برا پدرمون، کلی اسباب و وسایل خونه خریدیم، من ازدواج کردم، بهترین جهاز رو با پول خودم بردم، دیگه هیچی برامون آرزو نبود، شوهرم شکر خدا خیلی خوبه، انقد از خونه شلوغ و پر جمعیت وحشت داشتم که فقط یه دونه بچه به دنیا آوردم تا در رفاه باشه، حسرتها و آرزوهای خودم برا بچم سنگ تمام گذاشتم تا لذت دنیا رو ببره، خیلی زجر و زحمت کشیدم تا آرامشی که الان دارم به دست بیارم، اما گهگاهی وضعیت اسفناک گذشته چنان نهادینه شده در روح و جانم که نا خودآگاه بعضی روزهام بی دلیل خراب میشه چون افکارم غرق گذشته میشه، ببخشید طولانی شد

توی درس خوندن خیلی درکت میکنم عزیزم

میفهمم چقدر زحمت داره

احتمالا دانشگاه خوب دولتی هم خوندی

مثل خودم

امان از روزی که آدم دشمن شاد بشه

منم تو درس اولین بودم

انقد گفتن گفتن .... 

نمیدونم شرایط منم جوری شد نتونستم شاغل بشم با رشته ی خوب

الان مادر یه بچم و ولی باز دارم به شغل فکر میکنم هنوز کم نیاوردم میگم شاید برای من اسون نشد ولی بدستش میارم

کتابای نظام مهندسیمو گرفتم بخونم و شروع کنم

کم نیار فقط همین

تو کم بیاری کسی دستتو نمیگیره

با مردن هم کک کسی نمیگزه

فقط خودت میتونی خودتو نجات بدی

منم سنم ۳۰ هست

ولی بازم امید دارم که خودمو بکشم بالا

به خاطر تمام زحمتهایی که کشیدم

کدوم شهری؟؟الان شغل ت چی

تبریزم گلم، الان دیگه شاغل نیستم، بعد از زایمان نرفتم و یکی از اداره های نیمه دولتی بودم 

یکم تلاش کن عزیزم حتما رشته خوبی بوده که تا فوق هم رفتی . میگی یه شهر بغل گوشتون دارید پس اونجا دنبال کار بگرد . بنظرم با توجه به اینکه تحصبل کرده هستی قطعا مدارس و آموزشگاهها و حتی دانشگاه میتونه بهترین انتخابت باشه . بازم بگرد انشا اله که کار پیدا میکنی ولی اگر کار مرتبط با رشته ات هم پیدا نکردی در حال حاضر فروشندگی هم میتونه گزینه خوبی باشه . بگرد و صبر داشته باش از تو خونه نشستن و نالیدن کسی به نتیجه نمیرسه