سالن اجلاس شلوغ و تقریبا صندلی خالی برا نشستن نبود.
کنار خانواده دور یک میز نشسته بودیم.
پدرم و برادرام کت و شلوار خاکستری یک رنگ و هم‌شکل پوشیده بودن... با افتخار به مهمانان خوش آمد می‌گفتن و گرم صحبت بودن.
من و ملکه هم، طبق برنامه لباسی همرنگ به تن داشتیم. پیراهنی بلند و سبزرنگ با آستین‌های بلند و پفی و دامن چین‌دار و یقه‌ی بسته.
و کفش‌های پاشنه بلندی که قد کشیده‌ام رو کشیده‌تر نشون میداد.
ولی مادرم به اقتضای سِن و جایگاهش با کت و دامنی سبز و ساده در اجلاس شرکت کرده و به عنوان ملکه کنار شاه ایستاده بود.
هنگام آماده شدن ترمه خدمتکار مخصوصم تو آینه بهم نگاهی انداخت :
- دست‌مریزاد به خدا بابت این همه خوشگلی و لَوندی... خدا شما رو تو سرحالی و خوشی نقش بسته خانوم.
او درست میگفت چیزی از زیبایی در وجودم کم نبود.
ترمه ماهرانه موهای بلند و یک دست مشکی‌ام را روی سرم جمع کرده بود.
با چشمان عسلی به پدرم چشم دوخته بودم. اخم‌های پدرم درهم بود و زیر لب زمزمه میکرد:
- چرا شما دو تا غمبرک زدین و کاری نمی‌کنید؟ خوب پاشید با اونایی که وسط دارن می‌چرخن و میرقصن همراهی کنید.
دوست داشت همیشه منو به نمایش بذاره و از قِبَلش به اهدافش برسه.
پدرم این اجلاس رو ترتیب داده بود تا با یه تیر چند نشون بزنه...
اول اینکه به جنگ ۴ ساله با همسایگانش پایان بده (در ظاهر)
دوم با نشان دادن من به تعداد خواستگارام اضافه بشه و بتونه از اونا برای راضی کردن من بابت ازدواج با یکیشون باج بگیره..
و سوم با نشان دادن جلال و جبروت و ثروت کشورش باعث تحقیر همسایگان بشه
و تقریبا به همه‌ی اهدافش هم رسیده بود.
مدام بهم تاکید میکرد پاشو تو سالن با همه خوش و بش کن ببینن چه قدر زیبا و دلفریب هستی....
و تُنِ صداش‌رو پایین می‌آورد و زیر گوشم میگفت: من حالا حالاها با تو و اینا کار دارم.
و پشت بندش جامی که در دست داشت را سرکشید و مستانه قهقهه‌ای سر داد.🦋
مستاصل به سمت مادر برگشتم و وقتی با نگاه درمانده‌ی او مواجه شدم فهمیدم که نباید انتظار کمک داشته باشم.
بلند شدم و لبخندی زورکی به کسانی که اطراف پدرم جمع شده بودند، تحویل دادم و کیف مجلسی همرنگ لباسم را برداشته و کمی از میز دور شدم.
هر کس برای بار اول مرا میدید از نگاه کردن به من سیر نمیشد...
۲۵ سال داشتم و پزشکی را تمام کرده بودم.
پدر به هیچ عنوان راضی به ازدواجم نبود و میگفت کسی باید در تور تله‌ی تو به دام بیفتد که شاه ماهی باشد و من به هر کسی قانع نمی‌شوم.
با شناختی که از او داشتم میدونستم که به دنبال شکار بهتری می‌گردد تا بتواند به اهداف پلیدش برسد و در این میان بی‌میلی من به ازدواج هم به او کمک میکرد...
اما اون نمی‌دونست که تنها دخترش که بعد از چهار پسر به دنیا اومده، خیلی وقته که عاشق شده و دلش رو باخته بود.
بی هدف در سالن بزرگ و مجلل چرخیدم. از کنار هر میزی که گذر می‌کردم افرادی بودند که برای بوسیدن دستم و هم
صحبتی هر چند کوتاه و در حد دو سه کلمه، از همدیگر سبقت می‌گرفتند.
هر احمقی با دیدن لبخند ساختگی‌ام می‌فهمید که به زور اونجام و اون آدمای بوالهوس رو تحمل می‌کنم...
چشمام به دنبال شخص خاصی میگشت و پیداش نمیکردم، برای همین عصبی بودم و دور و برم رو دید میزدم.
تصمیمم رو گرفته بودم باید باهاش حرف میزدم. از لابه‌لای جمعیت چشمم به مردی چهارشانه و قد بلند که کت و شلوار مشکی بر تن داشت افتاد.
پشتش به من بود و در انتهای سالن با پیرمردی که حدس زدم پدرش باشه حرف میزد.
زیر لب بسم الهی گفتم و از حلقه‌ی آدم‌هایی که از دیدن قیافه‌هاشون چندشم میشد به زور بیرون اومدم.
پا تند کردم تا پیش کنار سعید برم که پدرم دستم رو به طرف خودش کشید و منو متوجه سلیمان کرد...
عربی شکم‌باره و هیز که با فس‌فس نفس کشیده و خودش رو به من رسوند
