سلام عزیزم ، این موضوع از مسایل پیچیده ایست که توضیح آن در این بستر نمیگنجد من فقط خلاصه اشو بهتون میگم و اون اینه که فاصله رو طوری تنظیم کنید که آسیب ها یا آزارها کاهش پیدا کنه اما قطع رابطه توصیه نمیشه، در قدم دوم شما روی خودتون و رابطه اتون سرمایه گذاری کنید و خیلی انرژی روانیتون رو برای درگیری با این موضوعات قرار ندهید ، اکنون که شما با این فرد ازدواج کرده اید مادر ایشون هم بخشی از خانواده ایشون هستند البته شما هرگز ملزم به ایجاد رابطه صمیمی و نزدیک نیستید ، همین که بپذیرید ایشون در کنار فلان ویژگی هی خوشایند بهمان ویژگی های ناخوشایند هم دارند برای شما تعامل کردن آسان تر میشود.
در مورد حسودی مادر به روابط فرزند به خصوص پسر هم باید بگم این موضوع با عنوان عقده مادر که به صورت ناخودآگاه در روان ما وجود داره خودش رو نشون میده اگر مادر یا فرزند نتوانند ازین عقده خلاص بشوند به شکل رفتارهای محدود کننده و مخرب خودشو نشون میده، برای آشنایی بیشتر با مبحث عقده میتونید از اینستاگرام من هایلایت عقده را مطالعه کنید. در نهایت بعد از این آگاهی میتوانید آن را باهمسرتان درمیان بگذارید اما مراقب باشید که ایشان را محکوم به چیزی نکنید یعنی اجازه بدید ایشون خودشون متوجه مسایل روانیشون بشوند شما نگید که تو دچار فلان موضوعی یا این ضعف رو داری! یادتون باشه شما روان درمانگر ایشون نیستید! رابطه خودتون رو با این بازی بهم نزنید و در نقش یک یار صمیمی باقی بمونید(آگاهی که ازسمت خود فرد فراخوانده بشه و درونی بشه به درمان و بهبود منجر میشه و آگاهی که با فشار بیرون و اجبار به کسی داده بشه برعکس منجر به مقاومت در تغییر میشه پس هوشمندانه عمل کنید )
براتون آرزوی موفقیت دارم.
تجربه شما
اولین نفری باشید که نظر میدهید