از دخالت های مادرشوهرم خسته شدم

سلام خسته نباشید. من ۱۰ ساله که ازدواج کردم و یک بچه هم دارم، ما از سال اول ازدواجمون با مادرشوهرم زندگی کردیم من یک دختر پر شر و شور و دل زنده و در عین‌حال صبور بودم اما تو این ۸ سالی که با هم البته در یک ساختمان دو واحدی و هر کدام واحد مجزا زندگی میکنیم ایشون خون به دل من کردن و تو کوچیکترین چیزهای زندگی من دخالت میکنن و دعوا، از خانه داری و شوهرداری تا حتی در تربیت فرزندم، اینکه کجا میرم کی میاد خونمون چی پختم یا فلان چی رو چقد خریدم با کی بودیم و هر چی که فکرشون رو بکنید باید بدونن و کلی هم دخالت میکنن،من هم با احترام هم با دعوا باهاشون برخورد کردم اما فایده ای نداره رو ایشون،حتی همسرمم حرفی بهشون نمیزنه فقط به من میگه مهم من باشم برات،به حرفاش اهمیتی نده، مگه میشه کسی بهت توهین کنه یا تحقیرت کنه و تو بهش فکر نکنی؟حتی میره تو سطل آشغال ،آشغالهایی که انداختم دور رو میگرده یا کلید داره وقتی نیستیم میاد خونمو میگرده، کلیدم نمیتونم ازش بگیرم میگه باشه که من برم سر بزنم حادثه پیش نیاد، همش میگه فلان‌ پسر چه شانسی آوردن خانواده زن پولداری گرفتن بچه عروسی و خیلی حرفهای دیگه، حداقل هفته ای دوبار دعوا داریم اما همسرم دخالتی نداره و فقط بین من و مادرشه،مادرش به من‌ میگه هم پسرم هم نوم برای منن و اختیارشون با من، مثلا من فقط باید نقش زن و کلفت باشم، همشم بهم میگه برو سرکار بچتو بده مامان خودت نگه داره، پسرم روش فشار میاد تنها کار کنه، همسرم وقتی کارد به استخونش برسه به مادرش حرف میزنه اونم یواشکی نه در حضور من، منم واقعا خسته شدم با اینکه هیچ مشکلی با همسرم ندارم و کاملا با هم تفاهم داریم اما به طلاق فکر میکنم از بس که فشار مادرشون روی من زیاده حتی به همسرمم گفتم این حرفو اما کو گوش شنوا،به هیچ وجه هم نمیتونیم از اون ساختمون بریم و بخوایم مستاجر باشیم چون همسرم قبول نمیکنه و مادرشوهرم خیلی راحت میگه پسر منه مال منه،ب شین تو خونت زندگیتو کن ناراحتی باید بری، کارد از دسته جدا نمیشه، حتی وقتی جواب سوالهاشو ندم که آمار ندم بهش ،از شوهرم میپرسه و اون بهش میگه مثلا فلان جا بودیم وقتی من بهش اعتراض میکنم میگه بذار بدونه مگه چی کم‌ میشه؟ من نمیخوام کنترل این خانم در این حد باشه روی من، اگه شوهرم دو روز نره خونه مادرشوهرم البته بخاطر خستگی کاری نه مداخله من، خواهرش وارد عمل میشه که مامان دلت براش تنگ شد و ما بچه ها در قبالش مسئولیم و زحمت کشیده برامون و ...،منم برم خونشون از دست زبون مادرشوهرم در امان نیستم مخصوصا وقتی که تنها باشم،همش یه حرفهایی میزنه که مغز استخونت میسوزه و با زبونش کتکم میزنه،ایشون مثلا تحصیلکرده هم هستن و ما حتی یه سفر دونفره تو این چند سال نرفتیم اصلا این اجازه رو به ما ندادن،میگه پسر بزرگ نکردم که برای تو باشه،البته من چند ماه قبل یک طوری برنامه ریختم که نتونن بیان و وقتی اومدیم تا یک هفته خونم تو شیشه بود که چرا ما نیومدیم،اما برای دخترهاش خیلی روشنفکره و تمام تفریحات دنیا رو براشون میخواد اما پسرش چون باید برای من خرج کنه و بریم بیرون دلش پاره میشه، منم دیگه بریدم از دستش حتی اختیار بچمو ندارم و تو کلاس هایی که ثبت نامش میکنم هم دخالت میکنه و میگه گرونه یا ....، به نظرتون چجوری میتونم به آرامش برسم با وجودی که نمیتونم خونم رو جدا کنم؟ آیا به نظرتون برای یکبارم که شده دعوای خیلی شدیدی بکنم که باعث قطع کل روابط بشه؟ اثرات و برخورد شوهرمو‌ نمیدونم بعدش؟یا اینکه چند روز برم‌ و تهدید به طلاق کنم؟ خیلی هم آبروشن رو جلوی فامیل میخوان