ناامیدی و ناراحتی به دلیل اتفاقات گذشته

سلام من خيلی آدم خشكی هستم يعنی به جز افراد خاص ( دوستام) با كسی صميمی نميشم

با يک آقایی دوست شدم خيلی خيلی خيلی بهم ابراز علاقه ميكرد و ميگفت دوستم داره ولی من خيلی توجه زياد نميكردم تا اينكه بعد از يک سال و نيم اونو با يكی از همكلاسی هام آشنا كردم

حرفهای دوستم روی من اثر میذاشت كه وابستش شدم و وقتی ميرفتيم بيرون. من خيلی عادی رقتار ميكردم نميرفتم بچسبم بهش 

اينقدر دوستم گفت خشكی و اينجوری خوب نيست و اينا بايد دستشو بگيری بايد فلان كنی كم كم من انگار خام حرفاش ميشدم البته اونو مقصر نميكنم كلا مقصر خودمم 

آخر اينقدر روم به روش باز شد كه به جای بدی رسيد 

البته خدا دوستم داشت . حالا همش ناراحتم باهاش تموم كردم عصبانيم از دست خودم و همه شنيدم ميگن اگر واقعا پشيمون شی خدا ميبخشه 

ولی اصلا با خودم كنار نميام همش حس بد، نااميدی، تنفر نسبت به خودمو زندگی، حس گناه 

ترس از اينكه بخاطر گناهم نكنه آيندم خراب شه و خلاصه همه چی ... نميدونم چيكار كنم اين حس بد ازم دور شه؟