باسلام وعرض خداقوت خدمت شما کارشناس گرامی؛ بنده خانم 29 ساله و شاغلی هستم که قبل از ازدواج نیز به کا

باسلام وعرض خداقوت خدمت شما کارشناس گرامی؛ بنده خانم 29 ساله و شاغلی هستم که قبل از ازدواج نیز به کار مشغول بودم و پس از آشنایی با همسرم در محل کارم و سپری شدن مقدمات ازدواج باهم ازدواج کردیم.قبل از عقد حدودا 2ماه باهم درارتباط بودیم و ملاکهای مورد انتظار خود را باهم مطرح نموده و به توافق رسیدیم یکی از مواردی که برای من بسیار مهم بود بحث شراکت در امور مالی زندگی در کنار سایر موارد اشتراکی بود که دلیل ان را نیز با توجه به شاغل بودن خود و بالطبع فشار مضاعف آن برمن برای همسرم توضیح دادم و ایشان نیز در آن زمان قبول کردند.کارشناس محترم همسر من درزمان ازدواج با من از صفر شروع کرد نه پس اندازی و نه وجود خانه و ماشینی هیچ چیز درکار نبود با اجاره کردن یک خانه کوچک در پایین شهر زندگی خودمون را آغاز کردیم و با تلاش در کنار هم پس از 5سال زندگی مشترک ووجود یک بچه 1/5 ساله توانستیم خانه متوسط و خودرو خریداری کنیم که درتمام این مدت اصلا بحث حقوق من یا درآمد من از سمت بنده مطرح نبود و همیشه پابه پای همسرم کارکردم و سعی کردم با مدیریت هزینه کنیم و پس اندازی داشته باشیم. لازم به ذکر است که چون همسر من قبل از ازدواج شدیدا رفیق باز بود اصلا بلد نبود چجوری پول پس انداز کنه و اگه اقدام من نبود شاید امکان خرید خانه و ماشین را پیدا نمی کردیم.چند وقتی است که از ایشان درخواست کردم با توجه به قول و قرار قبل از عقدمان خانه را به نام من بزند اما ایشان از این کار طفره می رود و عنوان می کنند که می ترسم تو متوقع بشی و پایبند زندگی با من نباشی که البته این حرف ایشان از زندگی مشابه دوستشان که درهمین زمینه هست نشات می گیرد. خیلی ناراحتم از این موضوع و این که بسیار متاسف شدم برای خودم و ایشان که بعد از این همه سال زندگی مشترک و وجود بچه درمورد من چنین فکری می کنند از طرفی خیلی احساس پوچی می کنم و حس می کنم من فقط وسیله ای بودم برای رساندن همسرم به یک سری امکانات مالی و سرویس دهی به ایشان از نظر جنسی. بارها هم برایش توضیح داده ام که درخواست من فقط برای دلگرم شدن به زندگی است اما ایشان طفره می روند و انگ خانمهای مشابه همسر دوستش را به من می چسباند. این فکر خیلی ذهنم رو درگیر کرده که من فقط ابزاری بودم در دست همسرم و بسیار به زندگی مشترکم دلسرد و مایوس شدم نفس کار چندان برایم دیگر اهمیت ندارد اما حرفهایش برایم بسیار سنگین و غیر قابل هضم شده خواهش میکنم راهنمایئم کنید که چکار کنم که مثل قبل دلگرم شوم به زندگی و آیا درخواست من از دید شما غیر منطقی است؟