دلسرد شدن از زندگی زناشویی

ما هشت ماهه که سر خونه زندگی خودمون هستیم .ولی انگار هشت ساله و خیلی عادی و یک نواخت شده زندگیمون البته نظر من اینجوریه .ما هر دومون ادمای تحصیلکرده و عاقلی هستیم همدیگروهم خیلی دوست داریم .ولی احساس میکنیم زندگیمون هبجان نداره .همسرم همش به فکر کارو مشکلات و دانشگاهه اصلا وقتی که مشکلی نداره حالش خوبه و بامن حرف میزنه خیلی کم وگرنه تو خودشه همیشه مشکلی ام نداره فقط الکی میگه کار دارم فکرم مشغوله که واقعا درکش نمیکنم چون همه کار دارن و مشکلات . قبلا شاغل بودم ولی الان برای کرونا من شاغل نیستم از صبح تا غروب تنهام خیلی حوصلم سر میره هرکاری ام میکنم اوضاع عوض نمیشه نقاشی.فیلم .کتاب .ولی خب غروبا دلم میخواد حدداقل شوهرم برام وقت بزاره بازی کنیم .حرف بزنیم .ابراز علاقه کنیم و بفهمونیم وجودمون برای هم لازمه ولی همه اینا همش از طرف منه منم خسته شدم دیگه نمیتونم همش یاداوری کنم به ایشون منم تو این خونه هستم به منم توجه کن .بعد ایشون فکر میکنن خیلی ادم احساسی هست و توجهش به من زیاده منم بهش میگم نیس اینجوری میگه تو زیادی حساسی من دوست دارم .مهم اینه نه اینکه هی بخوام به زبون بیارم .من اصلا چیز زیادی نمیخوام من فقط اعتدال و میخوام .فکر میکنه یه ساعت در روز پراکنده اونم بحث مورد علاقه خودش رو باهام حرف میزنه خیلی برام وقت گذاشته .تو خونه ام همش به مسائل مردونه و کاری فکر میکنه 😞 حتی دیگه نمیپرسه تو برای چی ناراحتی میگیره میخوابه .براش مهم نیس دیگه غم من عوض شدن من .درصورتی که همه ابنارو بهش گفتم و مشکلمونو میدونه ولی تغییر نداده خودشو .میگه تو ام باید خودتو سرگرم کنی یه جوری