لطفاً پربازدیدش کنید این تاپیک برای یه زن رنج کشیده ایرانیست.

زمانی که با همسرم ازدواج کردم او ساکن کشور دانمارک بود و مجبور بودم آن زمان به این کشور مهاجرت کنم تا همسرم بتواند به امور شخصی اش در آنجا رسیدگی کند. این علت مهاجرت من بود چرا که همسرم ساکن آنجا بود و نمی‌توانستم به ایران برگردم.

در آنجا صاحب یک فرزند شدیم، در زمان ۱۰ ماهگی فرزندم احساس کردم که  او از نظر رفتاری دارای مشکلاتی است و نمی‌تواند به درستی راه برود و صحبت کند، این در مقایسه با سایر همسالان او کاملاً ملموس بود. این موضوع را در گفت وگو با پزشکان دانمارکی بررسی کردم اما پاسخ  دادند که باید تا سنین ۳ یا ۴ سال صبر کرد تا بتوان وضعیت او را بررسی کرد.

فرزندم را به ایران آوردم و گفتند که فرزند من دارای مشکل اوتیسم است  و نامه ای دادند و پزشک تأیید کرد اما از آنجایی که زمان کوتاهی در ایران بودیم  نمی توانستیم پروسه درمان را آغاز و به سرانجام برسانیم. در آن مقطع پزشکان کشور نامه ای را به زبان انگلیسی برای من نوشتند که فرزندم  از نظر بیماری اوتیسم مورد بررسی قرار گیرد. نامه را به پزشکان دانمارکی و شهرداری دادم اما علی رغم گذشت ماه‌ها هیچ پاسخی از آنها دریافت نکردم، در آنجا تمام کارها زیر نظر شهرداری است از کار و بیمه تا اشتغال، سلامتی و ...

داریوش از آن نظر که نمی‌توانست مهد کودک برود و غذای کافی نمی توانست بخورد بهانه گیری‌های دولت  آغاز شد و در نهایت فرزندم را از من گرفتند، گفتند که شما صلاحیت نگهداری از فرزند را ندارید، آن هم به خاطر اینکه  قد و وزن بچه، مشکل دارد و این به خاطر شماست که به او توجه نمی‌کنید،  ما می‌گفتیم که فرزند ما به بیماری اوتیسم مبتلا است و همه می دانند، حتی نامه های پزشکان ایرانی را نیز نشان دادم و گفتم حتی شما یک پاسخ کوتاه به این برنامه های ما نداده‌اید!

امروز۲.۵ سال است فرزندم را از من گرفته اند و در این مدت ماهیانه یک ساعت اجازه دیدار خواهیم داشت. در یکسال نخست روال به این صورت بود و تلاش می کردم تا از طریق قانون بچه را پس بگیرم اما کاملا دیدم که من تنها نیستم. خیلی از ایرانی‌ها را می شناسم در چنین وضعیتی زندگی می‌کنند، خانم ایرانی که دو فرزند او را به این شیوه گرفته اند و اصلا نمی داند فرزندهایش کجا هستند.

امروز ما خانواده های بسیاری را داریم که مشکلات این چنینی دارند، حالا از تبعه کشورهای افغانستان و هر ملیت دیگری هستند که تعداد آنها به ۷ هزار خانواده می رسد، هر کدام از آنها از ۱ تا ۴ کودک آنها را دولت دانمارک برده است، اینجا فهمیدم که جنایتی به نام حمایت از کودک در حال صورت گرفتن است.

من مجبور شدیم بچه خودم را از آن خانواده ای که فرزندم را به عنوان فرزند خوانده قبول کرده اند به سرقت ببرم، بچه ام روزبه روز در حال ضعیف شدن است چرا که بیماری او را تشخیص نمی دهند. با او به مانند یک بچه نرمال برخورد می‌کنند و با این حال فرزندم در حال ضعیف شدن است. امروز فرزند من را در سن ۵.۵ نیم سال سن پوشک می‌پوشد و به او همچنان شیر می‌دهند و نمی‌تواند از غذای جامد استفاده کند.

ما حتی موضوع را از طریق سازمان حقوق بشر آن هم از طریق نامه نگاری وکیلمان پیگیری کردیم  که در یک خط نوشتند که هر چه دولت دانمارک بگوید را اجرا کنید و تا یکسال نیز حق تجدیدنظر ندارید.

بچه من را به یک خانواده دانمارکی اسلام ستیز و  طرفدار تفکرات شارلی ابدو سپردند که در  شبکه های اجتماعی آنها این موضوع دیده می شود، با این حال نه زبان فرزندم دیگر حفظ می شود نه فرهنگ و نه مذهب فرزندم.

حمیده سلامتی مادر داریوش حیدری هستش که از بچه اش دور شده. هیچکس حق ندارد به دلایل واهی یه مادر و فرزند رو دور کنه.

@royayezendegi    

شاید حق با شما باشه اما واقعیت عوض نمیشه. اینکه دارن یه خانواده رو از حقشون محروم میکنند.

ما میتونیم بریم تو پیجای مختلف خبری و سلبریتی ها و شاخها چه ایرانی و چه دانمارکی و خارجی درخواستامون رو بگین اونا نمی‌توانند همینطوری به راحتی یه ایرانی رو بدزدند. ولی هدفمند و دست جمعی

خیلی از افراد اصلا از این داستان بی‌خبرند.

دولت دانمارک به تازگی معلوم کرده که حق با مادر بوده و اون بچه واقعا اوتیسم داره و فاجعه اونجاست که از خانواده اش اجازه تزریق دارو رو میخوان، این یعنی چی؟

چرا بعد از دو سال اذعان کردند و با وجود اینکه پدر و مادر به ایران برگشتند اما باز هم حاضر نیستند بچه رو به دولت ایران تحویل بده.