۳۳ سالمه. تو پروسه ی طلاقم. پسرم رو هم پدرش نمیخواد و میخوام نگهداری کنم. دکترا. مدیرعامل شرکت. روابط اجتماعیم عالیه. خیلی شادم. خونه داریم معروف بود. وضعیت مالیم خوبه. خونه، ماشین دارم. تهرانم. اون آقا که اسمش تو شناسنامه م بود اصلا با من زندگی نمیکرد، شاید سر جمع از ۱۲ سال، دو سال جسته گریخته خونه میومد اما من موندم و خودم رو برای همچین روزی آماده کردم که روی پای خودم بایستم. خسیس، دروغگو، بیمار، خیانتکار،… خلاصه دلایلم کاملا موجه بود. به نظرتون چقدر احتمال داره یه مرد واقعی رو تو زندگیم داشته باشم😔 دلم تجربه ی زندگی واقعی و عشق میخواد. شانسی دارم به نظرتون که همچین کسی بیاد تو زندگیم؟
پسرم ۴ سال و نیمشه. یه پسر مودب و آروم و عاقل
انشاالله میاد...
امیدت به خدا باشه
فقط میدونم باید دوره های خودشناسی شرکت کنید و مسائل روحی خودتون رو حل کنید تا انتخابی مثل قبل نداشته باشید.
صدرصد
شانس داشته باشی بله
بله از دخترای مجرد بیشتر شانس دارید چون از اول رو پای خودتون بودید
مطمعن باش عزیزم که میتونی باز ازدواج کنی اینم یادت باشه با این تعاریفی که کردی تنها بودن بهتر از همچین زندگیه که فقط اسمش تو شناسنامته
بهترنا نصبیبت بشه
هنوز از یکی خلاص نشدی به بعدی فک نکن یکم نفس بکش، فقط میتونم بگم خیییلی خییلی بیشتر از دفه اول چشماتو باز کن چون آدم بد زیاده و تو ازدواج دوم شرایط سخت تره باید خیلی دقت کنی
شرایط خوبی داری
فقط باید بشناسن
یا معرف ازدواج هم خوبه
بذار جدا شى حالا عزيزم
مجرد بمون شايد خوشت اومد
منم وضعيت مالى خوب و خونه و ماشين داشتم مجردم بودم ازدواج نكرده بودم فكر كردم ازدواج خوبه ازدواج كردم
الان ميگم كاش بيشتر مجرد ميموندم
همه بهم میگن بچه ها اما فکر میکنم شاید دارن الکی روحیه میدن که با جدایی کنار بیام
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز