تبادل نظر مادران بهار نود در مورد نیازهای روانشناختی و روش های تربیتی کوچولوها

جدا کردن جای خواب بچه ها:

در ارتباط با سن جدایی رختخواب کودک از رختخواب والدین مانند سایر موضوعات تربیتی کودک، میان صاحب نظران اختلاف نظر وجود داره و هر کدومشون سن خاصی را برای این کار تعیین می کنند. به نظر میرسه دو تا سه سال زمان مناسبی برای اینکار باشه.
برای اینکه کودک از جدا خوابیدن آسیب روانی نبیبنه بهتره یکی از والدین تا زمانی که به خواب می ره کنارش باشن.

چند نکته :

1- از آوجا که کودک به خوابیدن در کنار والدین عادت کرده تغییر مکان خواب براش چندان خوشایند نیست و ممکنه با مقاومتش روبرو بشیم و از کودک رفتارهای نامناسب ببینیم. بعضی از والدین برای رهایی از ناراحتی های هنگام خواب ، در مقابل کودک کوتاه میان و او را در تمایلاتش برای خوابیدن در کنار خودشان آزاد میذارن و احساس می‌کنن که این بهترین کار برای کودکه. اگر چه این کار برای یکی دو شب قابل توجیهه، مثلاً وقتی که کودک بیماره یا روحیه نامناسبی داره؛ اما در بیشتر موارد این عمل مناسب نیست و به کودک می آموزه که با کمی اصرار و بد اخلاقی می تونه (حتی بعد از بزرگ شدن) در کنار والدینش بخوابه. (در اینجا مادر نقش اساسی دارد و نباید اسیر احساسات مادرانه بشه).

2- به یاد داشته باشین تغییر مکان خواب کودک یک شبه ایجاد نمی شه و کودکی که یکی دو سال کنار والدین بوده به سادگی مکان جدیدو نمی پذیره، پس برای اینکه تغییر مکان کودک کمترین آسیب رو بهش برسونه صبور باشین و در برابر رفتارهاش تحکمی عمل نکنین.

3- هیچوقت برای ایجاد این عادت در کودک از تنبیه استفاده نکنین، این کار می تونه آثار بسیار منفی در کودک داشته باشه و حتی ممکنه کودک دچار اختلالات خواب بشه.

4- اینکارو همزمان با شیر گرفتن یا آموزش توالت انجام ندین بذارین بین هر کدوم حداقل یه ماهی فاصله باشه.

چه باید کرد؟

1.هیچ گاه کودک رو به تنهایی برای خوابیدن به اتاقش نفرستین، بهتره ده تا سی دقیقه قبل از خواب رو بهش اختصاص بدین. می‌تونین باهاش گفتگو یا یه بازی آروم کنین یا براش قصه بگین یا کتاب بخونین. وقتی چند صفحه به آخر داستان مونده بهش تذکر بدین که کم کم وقت تمومه و باید بخوابه. از شوخی ها و بازیهای پر تحرک ، تعریف قصه‌های ترسناک و یا هر عملی که هیجان کودک رو تحریک کنه، اجتناب کنین.

2. یکی از شرایط برای جدا کردن اتاق خواب، ارتباط عاطفی با کودکه، بنابراین در طول روز با کودک ارتباط کلامی بر قرار کنین و در بازی های کودکانه ش شرکت کنین. در این صورت کار شما برای جدا کردن راحت تر خواهد بود.

3. بهتره والدین در اتاق خواب کودک حضور داشته باشن تا کودک به خواب بره. اینکار بهش آرامش و اطمینان می ده که هر زمانی لازم باشه والدین کنارش خواهند بود.

4. اگر کودک تا صبح چند بار از خواب بیدار می شه و می‌خواد به رختخواب والدین برگرده ، در اینجا مقاومت والدین به ویژه مادر نقش اساسی و مهم داره. در چنین موقعیتی مادر باید با آرامش و همراه با نوازش با کودکش صحبت کنه و اونو متقاعد کنه که به اتاق خودش برگرده. مادر باید همراه کودک به اتاقش برگرده و تا موقع خوابیدن کنارش باقی بمونه. اگر مادر این روند را برای مدتی مثلا یک ماه ادامه بده اما تنها یک مرتبه به کودک اجازه خوابیدن کنار خودش رو بده، تمام زحماتش از بین خواهد رفت.

5. چنانچه به هر دلیلی برای مدتی مجبور شدید که کودک رو کنار خودتون بخوابونین، به جای اینکه اونو به اتاق خواب خودتون بیارین، شما به اتاقش برین و در کنارش (البته با فاصله) بخوابید.

6.بهتره از جدا کردن مرحله به مرحله استفاده کنین. یعنی کودک در مرحله اول در رختخواب خودش در اتاق والدین بخوابه، بعد رختخوابش به تدریج فاصله بیشتری از رختخواب والدین بگیره تا آنکه به اتاق خودش منتقل شه.

7. اتاق خوابش رو با وسائلی که مورد علاقه ش باشن تزیین کنین تا براش خوشایند باشه.

8. با تعریف داستان هایی در این مورد، زمینه پذیرش را در کودک بالا ببرین.

9. ازش بخواین احساسش رو بگه. از تمسخر اون هنگام بیان احساسش پرهیز کنین.

10. مقوایی(با رنگ جذاب) در اتاق خوابش نصب کنین و عکس کودک رو روش بچسبونین. باهاش قرار بذارین هر شبی که جدا و در اتاق خودش بخوابه، یه ستاره روی مقوا بچسبونین و زمانی که ستاره ها به ده تا رسید براش یه هدیه می خرین. به مرور زمان تعداد تشویق های خودتون رو کاهش بدین تا وابسته به تشویق نشه.

11. سعی کنین بسیار طبیعی با این موضوع برخورد کنین و از نشون دادن حساسیت زیاد نسبت بهش خودداری کنین.

12. اگر کودک شما از تاریکی می ترسه، تو اتاقش چراغ خواب بذارین.

13. هر چه سن کودک افزایش پیدا کنه، مشکلات شما در این مورد بیشتر می شه. پس در اولین فرصتی که شرایطش رو دارین اینکارو انجام بدین.

یکی از مسایلی که این روزها باهاش درگیرم نه گفتن های دریا یا به اصطلاح لجبازی هاش هست. همه کارها رو میخواد خودش انجام بده. کارهایی هم که نباید انجام بده رو حتما انجام میده هر چی م بهش بگی فایده نداره که هیچ گاهی بدتر میکنه.
این مطلب رو میخوندم جالب بود. ازاونجایی که احتمالا درد مشترک داریم میذارم امیدوارم به دردتون بخوره:


بهترین نحوه برخورد والدین با کودکان لجباز

این روزها اکثر پدر و مادرها به جایی رسیده اند که در جدال بین خواسته های خود و فرزندان، این فرزندان آنها هستند که پیروز شده اند; با این حال هنوز بسیاری از والدین، مهارت های کنترل مناسب این شرایط را نیاموخته اند. شکی نیست که منطقی بودن با کودک لجباز کار سختی است و گاهی اوقات صبر شما به پایان می رسد، اما راه های موثری برای حل مشکل لجبازی بچه ها وجود دارد تا خانه شما را از یک منطقه جنگی به بهشتی آرام تبدیل کند. آگاه باشید که اجرای این راهکارهای از اوان کودکی نتایجی کارآمدتر به همراه خواهد داشت. لذا بهتر است پیش از بچه دار شدن با همسرتان در مورد اهدافتان از روش های تربیتی صحبت کنید.

آگاهی از لجبازی کودکان
لجبازی در کودک کاملا طبیعی است. هر کودکی تا حدی لجبازی می کند، چون این طبیعت آنهاست که اطرافشان را آزمایش کنند و بفهمند که تا کجا می توانند پیشروی کنند. با این حال، بچه ها حد و مرز خود را نمی شناسند و این وظیفه والدین آنهاست که محدودیت ها را برای آنها مشخص کند. اینجاست که نقش مدیریتی پدر و مادر شروع می شود که هرچه زودتر باشد، بهتر است.

راه حل چیست؟

�نظم موثر�، بهترین راه پیشگیری و همکاری با یک کودک لجباز است. برای به کار بردن این روش می باید از دو قانون استفاده کرد.

- قانون اول: در رفتار با کودک باید ثابت قدم بود. یعنی اینکه شما و همسرتان باید از قبل، در مورد اینکه فرزندتان مجاز به انجام چه کارهایی است و چه کارهایی را نباید انجام دهد، هماهنگ باشید. و نیز باید بدانید، در صورتیکه فرزندتان ازحد خود تجاوز کرد چگونه با او برخورد کنید که در این مورد نیز نیاز به هماهنگی قبلی دارد. وقتی کودک کار خطایی انجام می دهد نباید یکی از شما کودک را دعوا کند و دیگری از او حمایت کند. همچنین نباید در مورد یک عمل کودک یک روز بی توجه باشید ولی روز دیگر بخاطر همان کار او را دعوا کنید. نتیجه آنکه روش شما باید مداوم ، مشابه، و هماهنگ باشد.

- قانون دوم: وقتی کودکی لجبازی می کند، آرام اما محکم و ثابت قدم باشید. اگر این دو قانون را درست اجرا کنید، حد و حدود خود را درک می کند. داشتن برنامه ریزی روزانه برای کودک باعث می شود تا شرایطی که باعث تنش شده کم شود و کودک بفهمد که شما چه توقعاتی از او دارید. مثلا بهتر است که برنامه غذا، ساعت خواب و دیگر مسائلی که برای شما اهمیت دارد از قبل مشخص شود تا کودک بداند که شما چه توقعی از او دارید. البته همانگونه که بچه ها موظف هستند که بدون سوال، برنامه مورد نظر شما را اجرا کنند، شما نیز باید وقتی برای کارهای مورد علاقه کودک در نظر بگیرید. باید بدانید که کودکان دارای نظرات خاص خود هستند و می توانند برای خود تصمیم بگیرند. این مسئله بخش مهمی از شکل گیری شخصیت کودک را شامل می شود. حتی گاهی اوقات زمانی را با در نظر گرفتن نظر او و مشورت با او برای انجام فعالیت تنظیم کنید .پس این شما هستید که مسائل قابل بحث و غیرقابل بحث را مشخص کنید.

تا چه حد سخت گیر باشیم؟

والدین نباید در مورد تنبیه کودکشان خیلی سهل انگار یا خیلی خشن عمل کنند. هر دو عملکرد نتایج ناخوشایندی خواهد داشت. اگر کودکی بدون آنکه فرصت کافی برای تصمیم گیری داشته باشد، جواب منفی بشنود هرگز قادر نخواهد بود که برای خود تصمیم بگیرد یا نظر بدهد. بهترین راه برای مهار کودکی که بر سر مسئله ای پافشاری می کند، اجرای سه راه حل زیر است:

- اول: آرام اما محکم و قاطع به فرزندتان بگویید که به رفتارش خاتمه دهد و دوست ندارید که این کار تکرار شود چون به هیچ وجه آن را نمی پذیرند.

- دوم: اگر از کار خود دست برنداشت به کودکتان بگویید اگر به کارش ادامه دهد، تنبیه خواهد شد. اخطار و آگاهی دادن از مراحل مهمی بشمار می رود.

- سوم: در آخرین مرحله اگر کودک به خواسته شما عمل نکرد باید تنبیه شود. اما بهتره در مورد چگونگی تنبیه هم اطلاعاتی کسب کنید که خود جای بحث دارد. کنترل همیشگی از سوی والدین شخصیت کودک را ضعیف می کند. از سوی دیگر اگر کودک به حال خود رها شود یا به ندرت از سوی والدینش راهنمایی شود و همیشه راه خودش را برود نتیجه آن کودکی خواهد بود غیرقابل کنترل، که حرف والدینش هیچ تاثیری بر او ندارد.

با کودک بدزبانم چطور رفتار کنم؟

مواظب برنامه های تلویزیونی که کودک می بیند، دوستانی که با آنها رفت و آمد دارید و طرز صحبت خود باشید تا بتوانید این کلمات را از مجموعه لغاتی که کودک به کار می برد حذف کنید.

وقتی کودکان شروع به بدزبانی، تمسخر، پرخاش، استفاده از کلمات نامطلوب و گاه فحش دادن می کنند، ما به شکلی غمناک، متوجه قدرت شگفت آور کودک در تقلید کلمات خوب و بد خودمان و اطرافیان می شویم.

بدزبانی،‌ تنها از راه آموختن و مواجه شدن با کلمات نامناسب به وجود می آید، بنابراین باید موقعیت هایی را که طی آن ممکن است کودک این کلمات نامطلوب را بشنود، محدود کنید. یعنی مواظب برنامه های تلویزیونی که کودک می بیند، دوستانی که با آنها رفت و آمد دارید و طرز صحبت خود باشید تا بتوانید این کلمات را از مجموعه لغاتی که کودک به کار می برد حذف کنید. توصیه های زیر به شما کمک می کند در تربیت کودک خود تأثیرگذار وموفق تر باشید.

۱. بدزبانی کودک را نادیده بگیرید :

اگربه طور اتفاقی،‌ کودکتان واژه ناشایستی را به کار برد، سعی کنید به بد زبانی او، بی توجهی نشان دهید. وانمود کنید که آن را هرگز نشنیده اید، بنابراین هرگونه تأثیر آن را بر خودتان از بین برده و بازی او را به یک بازی یک نفره تبدیل کنید، چیزی که اصلاً برای کودکان جالب نیست.

۲. از خوش زبانی کودک تعریف و تمجید کنید :

بگذارید کودک بداند چه نوع گفتاری را می پسندید. هر بار که بدزبانی نمی کند به این امر اشاره کنید. برای مثال بگویید � خوشم می آید وقتی سؤالی از تو می پرسم آرام جواب می دهی. � در عمل به او نشان دهید که کدام گفتار وی، بدزبانی شمرده می شود.

۳. خودتان هم بدزبانی نکنید :

از آن جا که می دانید بدزبانی شیوه ای است که کودک برای اعمال کنترل بر شما به کار می گیرد، پس خودتان بدزبانی نکنید. او ممکن است به دنبال راه هایی باشد تا عمداً شما را عصبانی کند و با بدزبانی، توجه شما را به خود جلب کند. پس از شرکت در این بازی خودداری کنید.

۴. بدزبانی را به کودک آموزش ندهید :

پاسخ دادن به کودک در حالت عصبانیت، تنها به او می آموزد چگونه بدزبانی کند. هر چند دشوار است ولی وقتی با عصبانیت سر شما فریاد می کشد، شما متقابلاً این کار را انجام ندهید، بلکه سعی کنید با احترام گذاشتن به کودک، احترام گذاشتن به دیگران را به او آموزش دهید. نسبت به کودک خود مؤدب باشید، گویی که او میهمان است.

۵. با کودک همان گونه حرف بزنید که مایلید با شما حرف بزند :

به کودک بیاموزید چگونه از بیانی که شما دوست دارید، استفاده کند. در بین صحبت ها از این کلمات استفاده کنید. � ممنونم، لطفاً، متأسفم و ... � هم چنین به او بیاموزید تنها آن چه گفته می شود، بدزبانی محسوب نمی شود، بلکه گاهی لحن سخن گفتن هم ناخوشایند به نظر می رسد.

۶. برای کودک توضیح دهید که بدزبانی یعنی چه :

لازم است فکر کنید آیا کودک بد زبانی می کند یا فقط شیوه بیانش این گونه است ؟ در این میان می توان مواردی از این دست را ذکر کرد : طعنه زدن، به کار بردن اسم کوچک برخی افراد، با فریاد پاسخ گفتن و سرپیچی گستاخانه، بدزبانی تلقی می شود ولی حالات امتناع ساده مانند � نمی خواهم که � غرغر کردن و پرسش هایی مانند � آیا باید � تنها اظهار عقیده محسوب می شوند نه بدزبانی.

۷. بر گفتار دوستان، رسانه ها و خودتان نظارت کنید :

توجه کنید که خودتان و اطرافیانتان چگونه صحبت می کنید. دقت کنید که کودکان، تا حد امکان کمتر سخن ناخوشایند، نیش دار و یا دو پهلو بشنوند و یاد بگیرند.

۸. به دلیل بدزبانی، کودک را تنبیه نکنید :

تنبیه را برای موارد مهم و رفتارهای زیان باری بگذارید که برای خود کودک و دیگران آزار دهنده و خطرناک است. بدزبانی هم، در بدترین حالت، آزاردهنده است ولی هیچ تجربه ای در دست نیست که نشان دهد با تنبیه کردن به دلیل بی احترامی، کودک، مؤدب و محترم می شود. مجازات، تنها ترس را می آموزد و نه احترام را.

۹. لقب دادن را آموزش ندهید :

گاه والدین، به راحتی همان القاب تمسخر آمیزی را که کودک به زبان می آورد به سرش فریاد می کشند، برای مثال : � کودن! نمی دانی که نباید به کسی لقب بد داد �. این کار به کودک اجازه می دهد تا همان کلماتی را که شما استفاده می کنید، به کار ببرد. خشم خود را کنترل کرده و به او توضیح دهید که چه طور و چرا این قدر عصبانی شده اید.

۱۰. به دلیل لقب دادن، کودک را تنبیه نکنید :

اگر کودک را به دلیل لقب دادن مجازات کنید، هرگاه از او دور باشید از این واژه ها استفاده می کند. اعمال مجازات شدید برای درمان بدزبانی به کودک می آموزد که چگونه کاری را پنهان انجام دهد.

۱۱. از به کار بردن القاب طنز آمیز و خودمانی پرهیز کنید :

از صدا کردن کودک خود با القایی که گاه به دلیل احساس صمیمی بودن از آن ها استفاده می کنید ولی نمی خواهید او برای صدا کردن دیگران از آن ها استفاده کند، اجتناب کنید. به عنوان مثال گفتن کلمه وروجک یا شیطون، می تواند به دلیل تقلید کودک از شما استفاده شود.

۱۲. اجازه ندهید به کودک، القاب بد بدهند :

راه های مطلوبی را به کودک پیشنهاد کنید تا زمانی که دیگران به او لقب می دهند، از طریق آن ها واکنش نشان دهد. برای مثال بگویید � وقتی دوستت با اسم بدی شما را صدا زد، به او بگو تا موقعی که اسم بدی شما را صدا زد، به او بگو تا موقعی که اسم خودم را صدا نکنی با تو بازی نمی کنم و جواب تو را نمی دهم. �

۱۳. اسامی بد و خوب را برای کودک مشخص کنید :

به طور دقیق برای کودک توضیح دهید که از چه نام هایی نباید استفاده کند. تنها در این صورت می توانید از او انتظار داشته باشید که لقب های � مجاز � و � غیر مجاز � را بشناسد.