تبادل نظر مادران بهار نود در مورد نیازهای روانشناختی و روش های تربیتی کوچولوها

سلام هاله جون مثل همیشه مطالبت عالی بود
یه سوال دارم وبازم منتظر راهنمایی شما هستم آویسای من خیلی حرص میخوره وقتی چیزی طبق میلش نیست مثلا چیزی رو میخواد که من بهش نمیدم یا وقتایی که باباش داره باهاش بازی میکنه من توی اشپزخونه کار دارم دوست داره بیاد پیش من باباش نمیزاره سعی میکنه جلوی اومدنش رو بگیره نه اینکه به زور بیشتر حالت بازی داره هی اسباب بازیهاشو نشونش میده واین قبیل مسایل کلا چیزای که میخواد انجام بده ما نمیزاریم حرص خوردن رو به وضوح توی صورتش میبینم دندوناش رو به هم فشار میده گاهی وقتا دست من یا باباش رو گاز میگیره صورتمون رو چنگ میزنه خلاصه قشنگ میفهمم داره حرص میخوره توی این مواقع چکار کنم
من خودم ادم خیلی جوشی هستم خیلی حرص میخورم زود قاطی میکنم شوهرم همش میگه اینم به خودت رفته

جیغ زدن بچه ها ( قسمت اول ) :
**************************

موضوع کمی پیچیده هست …

ببینید بچه‌ها به این دنیا میان و بعد از 4 ماهگی یه اگاهی کمی از خودشون و حدود 5 و 6 ماهگی از دیگران پیدا می کنند و بتدریج وقتی به یکسالگی می رسند یه تصویر و تصوری از خودشون و رابطشون با دیگران دارند …

در اینجا وقتی پدر و مادر به اندازه کافی توجه می کنن و محبت می کنن و مواظبت و مراقبت می کنند .یعنی اون سه تا عامل اصلی رو دارند … دانا هستن ، مهربان هستن ، امکانات دارن و ضمنا یه رابطه نزدیک با فرزندانشون برقرار می کنند و فرزندی که فقط یه نفر هم اون رو بار میاره و تربیت می کنه نه چند نفر ، …

روزی که چنین وضعیتی بوجود بیاد …

بین یک تا سه سالگی ، بچه میره به سمت نوعی استفاده از امکاناتی که داره و ازادی …. و اگر پدر و مادر دانا و مهربان باشند ، شرایطی براش بوجود میارن که او در مسیر رشد و تکامل قرار می گیره و مایله به دلیل میلی که به کنجکاوری داره ، از خودش هر روز ادم بهتر و برتری بسازه ، نه اینکه این تصمیم رو از عقل می گیره ، این ویژگی طبیعته که دانه ای که ساقه می زنه و بعدن شاخه میزنه بیرون …

اما اگر پدر و مادر در اینجا ندونن چه باید بکنن و برخوردهایی داشته باشن ، و ازادی بچه رو محدود کنن و بهش بکن و نکن و باید و نبایدهای زیاد بگن ، …

بچه رو می برن در مسیری که جنگ قدرته ، یعنی بچه حالا به این نتیجه می رسه که جهان ، جهان فرمانبرداری و فرناندهیه و جهان قلدری و زوره …

یکی باید زور بگه ، یکی باید فرمان بده ، یکی دیگه باید اطاعت کنه …

و این جنگ وقت سبب می شه ، بچه می بینه در بسیاری از موراد ناتوانه ، از بیان اون چیزی که میخاد ، یا وقتی پدر و مادر میگن نه باید بری بخابی …نمی دونه چی باید جواب بده … به حربه ی دیگری که از کودکی با او بوده و طبیعیست ، متشبث می شه که ماجرای گریه یا فریاده …

یعنی اونجاست که بچه میره وارد مسیر جیغ کشیدن ، … چون ادما وقتی جیغ می کشن که فکر میکنن گوشی نیست …فرصتی برای حرف زدن نیست ، نمی دونن چیکار باید بکنن … و توی بچه بسیار عادیست …

جیغ زدن بچه ها ( قسمت دوم ) :
*************************

نتیجتا برخورد نامناسب شماها بوده که به او نه احساس توجه و محبت و امنیت رو داده و نه کوشش کردید با اون کنار بیاید …

و به او نشون دادید هر کی زورش برسه می تونه برنده باشه …

و اون هم فکر میکنه تنها زوری که داره این جیغ زدنه …این جیغ زدن توجه شما رو می گیره ، جلوی یه جمعی باشه باعث شرمندگی شما می شه … یه مقدار به هر حال باهاش کنار میاید …و بعد هم بتدریج از خودش بدش می یاد … اخرش اینه که من با این جیغ کشیدن کتک می خورم ، خب بخورم .. چون گرفتاری با خودش پیدا می کنه … یعنی خودش رو موجودی بدی می دونه …

یک کمی کوشش کنید موضوع رو متوجه بشید چون اینجوری به جایی نمی رسیم …

من و شما وقتی بخایم از مردم یه چیزی بخایم ، به چه زبونی صحبت می کنیم ؟ فارسی ، برای اینکه فارسی بلدیم ، اگر ژاپنی بلد بودیم ژاپنی حرف می زدیم با کسی که ژاپنیه …

فررزند شما غیر از جیغ زدن برای دادن پیامش راهی نداره ، شما براش راهی نذاشتی ، هیچ ارتباطی هم به ماجرای لوس کردنش نداره ،البته حرف همسرتون یه جاییش درسته ، و اون اینکه وقتی بچه جلوی یه جمعی و یا یه جایی جیغ زد ما بهش یه چیزی می دیم … ما با این کارمون چه کردیم ؟

جیغ زدنش رو تقویت کردیم و تشویق کردیم ..

به همین جهت من همیشه عرضم به پدر و مادرا اینه که تا انجایی که ممکنه به بچه‌ها نه نگید ، صلاح بچه‌ها بویژه بین یک تا ? سالگیست ،

هر چیزی که کمی بده ، کمی اشتباهه ، کمی دوست ندارید ، بگذارید بچه ازادانه بکنه ،

ازاد بگذارید بچه رو که انتخاب رو اون بکنه ، تا اونجایی که ممکنه به بچه نه نگید ، …

اما روزی که گفتید نه ، باید بدونید که باید بگید نه ، و می تونید پای اونه نه تون بایستید ، تا اخر …

یعنی اگر من بدونم وقتی به بچم میگم نه ، اون شروع میکنه به جیغ زدن و چون مهمون دارم و یا وسط خیابونه ، من تسلیم می شم ،… همون اول بهتره کار بد رو براش بکنم و خودمو خلاص کنم تا اینکه بذارم اون جیغشو بزنه بعد تسلیمش بشم .

چون در اینگونه موارد اون چیزی که تشویق میشه ، تقویت میشه ، تو بدنش جا می افته ، … اینه که هر وقت با مساله و مشکلی روبرو شدی ، یا در ارتباط با پدر و مادر ، چون برخی اوقات بچه‌ها این کارو فقط با پدر و مادر می کنند …

جیغ بزن … داد بزن … یعنی من حربه ای که در اختیارم قرار می گیره اینه .. یعنی بداموزی از اینجاست …

جیغ زدن بچه ها ( قسمت سوم ) :
*************************


پدر و مادر متاسفانه به دلیل کم دانی اخلاق و رفتار بد رو در بچه می کارند ….اونا رو تو وجودشون می گذارن …

قائده مشخصه … من تا اونجایی که ممکنه به بچم نه نمی گم . من هزاران هزار موردی رو که دوست نداشتم ، درست نمیدونستم رو ، گذاشتم بچه‌هام انجام بدن …

پس یک من نه نمی گم تا اونجایی که می تونم …

اونجایی که باید نه بگم ، خون هم بچه گریه کنه من پاش می ایستم ،

بنابراین ماجرای لوس کردنه مطرح نیست …

من پاش می ایستم ، ولی باید پیش بینی من درست باشه … اگر تو یه مهمونیه جیغ زدنه اون توجه بقیه رو جلب میکنه ، من ناچار باید باهاش کنار بیام …

من قرار نیست اونجا بخام باهاش مخالف کنم ،

من هر چی گفت میگم باشه ،

من خودم داوطلبانه بهش میدم برای اینکه جنگی راه نیفته برای اینکه بازنده من و اون نباشیم …

روزی که شما به من می گید این بچه جیغ می زنه بعلاوه برخی از بچه‌ها هستند دیر زبون باز می کنن ، مشکل برای بیان خودشون دارند ، ما هی براشون حرف می زنیم ، بچه به این نتیجه می رسه که زبون رو بلد نیست بنابراین از حربه ای استفاده میکنه که جیغه ..

همونطوری که بسیاری از ادما وقتی بحث می کنن کم میارن … فحش میدن … کتک می زنن …

فرقش چیه ؟

در این حقیقت من می بینم از این راه به هدفم نمی رسم ، میرم سراغ حربه ی دیگری که در اختیارمه …

جیغ زدن بچه ها ( قسمت چهارم ) :
*************************


یا بعضی ادما وقتی بحث می کنی که به جایی می رسه که ناجوره ، گریه می کنن ، می زنن زیر گریه ، ..پس بنابراین مشکلی که اونا پیدا می کنن مساله برخورد با شماست و حالا رفتن سراغ راهی که براشون مونده …

بنابراین عادیه …

چه جوری می شه جیغ بچه رو برخورد کرد ؟

می شه باهاش صحبت کرد که عزیزم اگه چیزی میخای به ما بگو …

و از این به بعد بهت می گیم … اگر جیغ زدی هیچ اعتنایی بهت نمی کنیم …

یکی از بهترین کارها بی اعتنایی هست …

ولی باید مطمئن باشید بیخودی هی نه نه نمی گید …

برای اینکه اگر شما بیشتر اوقات بهش اگه می دونید و درسته ، یا تا حدودی درسته … بهش بله رو می گید ، می تونید بهش اعلان کنید … ولی باید پاش بایستید …

شما اگر یکماه بی اعتنا نسبت به جیغش باشید ، بی اعتنا یعنی اینکه اصلا نمی فهمم ، نه اینکه بهش بگید جیغ برای چی می زنی ؟ بزن … یعنی اصلا براتون مهم نیست .. جیغ بزنه یعنی انگار نزده …

روزی که بی اعتنا باشید همه ی مطالعات نشون میده در مواردی که انجام یه کار ضرر و خطر خاصی رو موجب نمی شه .. بی اعتنایی کامل ..کامل … نه اینکه ده دفعه بی اعتنا باشید یه دفعه اعتنا کنید .. بی اعتنایی کامل …مثه اینکه اصلا چیزی نمی شنویم …همیشه موجب خاموشی و فراموشیه …

یعنی این تنها کاریه که میشه اخلاق و رفتار بد کودک رو در این گونه موارد ازش گرفت …بی اعتنایی کامل … یعنی هر چی جیغ میزنه مثه اینکه اصلا نمی زنه .. اصلا می تونید بهش نگاه کنید که اصلا من نمی فهمم ، یعنی من کرم … کر کر … تو هم اصلا چیغ نمی زنی .. به هیج وجه ..هیچ باهاش بحث نمی کنید …حرف نمی زنید …حتی بدنتون نشون نمیده که شما مثلن این جیغ داره زده می شه …هیچ …هیچ …

هر وقت به اینجا رسیدید می تونید از سرش بندازید ..

و بعدم وقتی می بینید با دیگران وقتی بازی می کنه … مساله افرینه در ایامی که میخاید درستش بکنید ، پهلوی این و اون نبردیش … نگذارید یه جایی بره که با جیغ زدنش پاداششو از دیگران بگیره و فکر کنه خب این تنها راهیه که من بعضی از اوقات می تونم به هدفم برسم …

هر ادمی که فکر کنه از یه راهی ، …. گریه هست ، جیغه ، فحشه ، تهدیده ، تنبیهه ، قهره … میتونه به هدفاش برسه خب معلومه از این استفاده می کنه ..

کیه که در دنیا نکنه …شما از انسان‌ها بگیرید تا کشورها رو .. از این سیستم استفاده می کنند تا به هدفهاشون برسند ….

آراز هم جیغ میزنه

پدر بزرگ و مادر بزرگش کاری میکنن که خوشش نمیاد همش جیغ میزنه که نکنید-اوناهم خوششون میاد هی میکنن
هر چی میگم بدش میاد نکنید میخندن
اه اه اه
تازه تو ماشین هم داد میزنه -میخواد که فقط بیاد جلو بغل من
دیروز اصلا محل نزاشتم داد زد همچین خودشو تکون میداد-موج مکزیکی میداد به بدنش ههههههه
یه بارم از صندلیش افتاد پایین
چیکار کنم من؟
محل نمیزارم همش داد میزنه گلوش خشک میشه
دلم نمیاد میارم پیش خودم

این بازی ، جدی است !


بازی یکی از مهمترین بخش های زندگی هر کودک است. اهمیت بازی در کودکان به حدی مهم است که می تواند در شکل گیری شخصیت کودکان موثر باشد. بازی برای کودکان می تواند بازتابی از جامعه ای باشد که قرار است کودک در آینده به آن وارد شود و بسیاری از ارزش ها و الگوهای رفتاری را می توان از طریق بازی به کودکان منتقل کرد. بازی می تواند عاملی مهم در جهت رشد و شکوفایی خلاقیتها و رشد عاطفی و اجتماعی کودکان باشد.

دختران در سن 8 یا 9 سالگی، 13% از وقت خود را به بازی اختصاص می دهند و این در حالی است که پسرها در همین حدود سنی، حدود 40% از وقت خود را به بازی می گذرانند.(1)
کودکان انواع مهارتها را در حین بازی می آموزند. مهارتهایی که برای ورود به دنیای اجتماعی بزرگتر، برای آنها ضروری به نظر می رسد.
یکی از ارزش های اساسی بازی، این است که اجازه می دهد تا مقتضیات زندگی روزانه وارونه شود، کودک در بازی این امکان را می یابد که خودش را مسلط بر شرایط بیرونی قرار دهد، نه این که تابع آنها باشد.(2)

آنچه مسلم است اینکه تمامی کودکان به بازی نیاز دارند. کودکان از همان ماههای ابتدای زندگی، از اینکه عروسک نرمی را در دست بگیرند و یا جغجغه ای را به صدا در آورند، لذت می برند.
برای یک کودک دو ساله، بازی نقش بسیار مهمی دارد و بخش زیادی از زندگی او را تشکیل می دهد. اما در این سنین، نکته مهم دیگری هم وجود دارد و آن همراهی والدین با کودکان است در بازیهایی که انجام می دهند. والدین باید اوقاتی را با دقت و حوصله در کنار کودکان بنشینند و نحوه استفاده از برخی اسباب بازیها را به کودکان بیاموزند.
بهتر است که همه پدرها و مادرها، در برنامه روزمره خود، ساعاتی را برای بازی با کودکان اختصاص دهند که این اقدام در رشد شخصیت و استحکام روابط عاطفی والدین و فرزندان، نقش مهمی دارد. این به آن معنا نیست که والدین همه کارها و امور شخصی خود را رها کنند و کنار کودک بنشینند، بلکه یک مادر می تواند، حتی در حین انجام کارهای منزل، کودک خود را زیر نظر داشته باشد و درباره بازی کردن او سخن بگوید و همواره در حال برقراری ارتباط با کودک خویش باشد. مهم این است که کودک شما بفهمد که شما از وقت گذرانی با او لذت می برید.
برخی از والدین، کودکان خود را از بازی منع می کنند و این اقدام، بیشتر در زمانهایی رخ می دهد که در جمعی از دوستان و اقوام و یا برای مهمانی به منزل دیگران آمده اند. این والدین باید بدانند که این کار موجب می شود تا خللی جبران ناپذیر در روند رشد کودک شان، ایجاد کنند
این واقعیتی مهم و انکار ناپذیر است که کودک عاشق بازی است و حتی در اوج خستگی هم دوست دارد بازی کند و شدت علاقه مندی او به بازی تا حدی است که خستگی و حتی بیماری را فراموش می کند.
پس نسبت به بازی کودکان توجه ویژه داشته باشید و برای نحوه بازی کردن کودکان، برنامه ریزی کنید و بدانید که انجام بازیهای هدفمند و مناسب، می تواند تاثیر مثبتی را بر کودکان داشته باشد.

بازی کردن موجب می شود تا کودکان از کارهای خطرناک و مضر دور باشند و کمتر غر بزنند و والدین را خسته کنند. بازی وسیله ای است تا به کودک بیاموزد که در برابر دشواریها و مشکلات گوناگون، خوددار باشد. از طرف دیگر بازی فرصتی خوب مناسب را برای آموزش نکات اخلاقی و رفتاری به کودکان، فراهم می کند و می تواند کلاس و درسی عملی برای یاد دادن پیروزی و شکست، به کودکان باشد.
به خاطر داشته باشید که ممانعت از بازی کودک موجب رکود و عدم رشد او در تمامی زمینه ها خواهد شد.
بازی کردن برای کودکان عامل مهمی در جهت شناخت دنیای اطرافشان است. شناختی همه جانبه که از طریق آن، می توان به وضعیت جسمانی و تواناییهای بدن یک کودک نیز، پی برد. از جهت دیگر می توان از این طریق به وضعیت روحی و روانی کودک هم آگاه شد. بنابراین باید توجه داشته باشیم که نسبت به شناخت شخصیت کودکان در حین بازی، اهمیت دهیم و بدانیم که بازی، می تواند دریچه ای برای شناخت روح وسیع کودکان باشد.

پی نوشت:
1 و2 : به نقل از کتاب "مادر اگر اینگونه می بود" نوشته راضیه محمد زاده.

سلام مریناز جون از مطالبت ممنون

من رهام رو کلاس میبرم . اینجا خلاصه ای از مطالب رو میذارم براتون

جلسه اول :
نازنین مربی حرفه ای ما

با سه تا بازی شروع کرد و به قول خودش هر جلسه با این بازیها بچه ها رو گرم می کنیم




اول همه نشستیم مادر و کودک با دست به زمین می کوبیدیم و شعرمون رو می خوندیم سلام سلام .بعد همه تکرار می کردن

سلام به من و تکرار سلام به تو .. سلام به ماو بعد همه تکرارش می کردن




بعد نازنین اسم یکی از بچه ها رو می پرسید و بعد همه به او سلام می کردن




کودک از این بازی

1 احساس مفید بودن پیدا می کند

2تعلق به جمع

3 مورد احترام قرار گرفتن

5 مشارکت در جمع و همینطور تعلق به جمع پیدا می کند

بازی دوم عمو زنجیر باف که در نهایت هر کودکی اسم یک حیوان ر می برد و بقیه صداش رو در میاوردن

بازی سوم شناخت اعضای بدن

مثلا دستمون رو تکونبدیم تند تند تکون بدیم بعد اروم تکون بدیم و ..




شناخت مفاهیم سریع و تند اروم یواش و ...

جلسه دوم
به نام خدا

باز هم همه دور هم نشستیم و سلام سلام رو خوندیم همه مامانا هم یک بار خوندن

و اسم یک بچه های رو می پرسیدیم و وقتی می گفت ما به اون بچه خاص سلام می کردیم...




رنگ انگشتی که با ماست درست کرده بودیم و جعبه ای بلند که خواستیم بسنجیم بچه ها در کار گروهی و شریکی چطورن که نتیجه مثبن بود

و من کم کم وسیله هم اضافه کردم مثل چوب بستنی و دیدیم کودکان عزیزمون تونستن بدون راهنمای از وسیله هم استفاده کنند .