قهر کردم اومدم خونه بابام

نه اخه بعنی چی معلومه یه ادم محتاج و بیچاره میخواد که بزنه تو سرش و صدای طرف به هزار دلیل و علت در نیاد عزیزم شما زیاد کوتاه اومدی اگر میخوای گوتاه بیایی بخاطر پسرت من بازم درک میکنم ولی با اگاهی از اینکه اون شخص هیچ تغییر نکرده بدترم ممکنه رفتار کنه برگرد پس اصلا زندگی ات رو صحنه تئاتر ببین و فقط بازیگر باش  تا پسرت به سنی برسه که میخوای بعدش یا همسرت قابل زندگی هست یا نیست اون موقع باید تصمیم قطعی بگیری

چون تمام زندگیت نمیتونی تظاهر و تعامل کنی مگرررررر با همین تظاهر و سکوت تغییر ایحاد بشه که ارزش موندن داشته باشه 

دانا توانا باش در زندگی 

و الان بخاطر پسرت اگر تصمیمت برگشته:

کر لال کور و از همه مهمتر خر باش 

دکتر هلاکویی رو دنبال کن حرفهاش رو گوش بده کمکت میکنه

پس طلاق بگیر بچت هم بشه بچه طلاق تا عمر داره زندگی کوفتش بشه شوهرت هم فکر میکنی چیزیش میشه؟؟نه اتفاقا بهترین زندگی رو برای خودش تشکیل میده تنها کسی این وسط پشیمون میشه خودتی بخاطر غرورت اینجا ایرانه اگه کشور های دیگه بود خیلی چیزا فرق میکرد فکر میکنی هر کار به اندازه گفتنش راحته فکر کردی بابات چون هواتو داره حالت همیشه خوبه؟؟؟؟یه حسرت میاد تو زندگیت که هیچوقت ازت دور نمیشه حتی اگه ازدواج هم کنی همراهته چون تو یه مادری که از بچش میگذره فردا هیچکس رو همچین کسی حساب باز نمیکنه میگه به شوهر و بچش رحم نکرد میخواد به ما رحم کنه

متوجهم ولی ببین راه چیه؟ راه حل یا جدایی هست یا موندن

من جدایی رو ترجیح میدم ولی من نیازی به پدر و مادرم ندارم مستقل هستم ولی شما ؟

خیلی انتخاب نداری 

بابت همه حرف هام معذرت میخوام جون همچین چیزی رو تو خونوادت دیدی برای همین انقد راحت حرفش رو میزنی ولی ما که پدر مادرمون تو بدترین شرایط کنار هم بودن حرف طلاق مثل یه کابوسه

من بچه طلاق من خیلی شاد من موفق و من هیچی کوفتم نشده   

بنشین بنویس روی کاغذ 

موندن 

رفتن 

بنویس چیه شرایطت تا ذهنت مرتب بشه

بفهمی با وضوح با هر تصمیم چی بدست میاری چی از دست میدی چقدر میارزه از دست دادنه در اون انتخاب 

وقتی تو شرایط ناسالم بچه بززگ میشه 

عزت نفس نمیدونه چیه

نمیدونه حقش چیه 

نمیدونه حد و مرز روابط کجاست

عزیزم من از استارتر هم معذرت خواهی کردم من چون کلا این شکلی بزرگ نشدم با همچین کاژه ای از ریشه مخالفم اصلا نمیتونم فکر کنم بهش و این هم بگم که شما مستقلی و دستت تو جیب خودته و به هیچکس وابسته نیسی

حرف حقه دیگه

عزیرم من ۵ ساله و تقریبا ۳ سالع هستن من ۳۴ سالگی ازدواج کردم ولی با شوهرم از سال ۷۸ دوستیم و زندگی میکردیم با هم بعد تحصیل ۶ سال قبل تصمیم گرفتیم ازدواج رسمی کنیم و بچه دار بشیم