اکیپ علمی تخیلی🌈🌈🌈🌈🌈🌈

ابتدا باید بگوییم که روش مومیایی کردن تنها یک مورد خاص نیست و روش های بسیار متفاوتی برای اینکار وجود دارد. معمولا مومیایی کردن اجساد ۷۰ روز طول می کشد. افراد خاصی وجود داشتند که به عنوان فرد مومیایی کننده کار می کردند و کار را به طور کامل انجام می دادند. فراتر از دانستن آیین های صحیح که در مراحل مختلف انجام می شود، آن ها نیاز به دانش کاملی در مورد آناتومی انسان داشتند. اولین گام در این فرآیند حذف تمام اعضای داخلی بود که ممکن است به سرعت فرو بپاشد.مومیایی کنندگان، توسط ابزارهای قلاب شکل مخصوصی به مغز دسترسی پیدا می کردند تا بافت مغزی را بیرون بیاورند. این یک عمل بسیار کار ظریفی بود که درست انجام ندادن آن، به راحتی می توانست چهره را نابود کند. سپس مومیایی کنندگان، اندام‌های شکم و سینه را از طریق برشی، معمولا در سمت چپ شکم، در می آورند. آنها تنها قلب را در بدن باقی می گذاشتند و معتقد بودند که قلب، مرکز هستی و هوش است.باقی اعضاء به طور جداگانه ای نگهداری می شدند. مثلا معده، جگر و شش ها در ظرف های مخصوصی به نام کانوپیک (Canopic Jars) که روی آن ها نام عضو، نام فرد و نام فرشته نگهبان آن نوشته می شد، قرار گرفته و همراه با مومیایی دفن می شدند. در روش مومیایی کردن جدیدتر، این اعضا بیرون کشیده شده و بسته بندی می شدند و سپس دوباره آن ها را داخل بدن می گذاشتند. حتی بعد از آن زمان هم، آن جعبه ها همراه با جسد دفن می شدند.

مومیایی ها فقط مال مصر نیستن.

باشه♥️

مال روم و یونانم هستن😍❣ 

با این وجود بر سر تعیین تکلیف مومیایی کردن اجساد در اسلام، اختلافاتی وجود دارد. می توان گفت برخی از علمای دینی، معتقدند مومیایی کردن بدن مردگان و جلوگیری از تجزیه اجساد، جایز نیست و نباید این کار صورت گیرد.

از بین نمایندگان این دیدگاه می توان به آیت الله مکارم شیرازی اشاره کرد که در پرسش به استفتایی که پرسیده بود: آیا وراث می توانند جسد مورّث خود را به جاى دفن در قبر، به صورت مومیایى یا در شیشه الکل نگهدارى نماید؟ این کار در صورت عدم جواز، مجازات دارد؟ پاسخ داد: این کار جایز نیست و مشمول تعزیر است مگر در صورتی که ضرورتی ایجاب نماید.

در مقابل، برخی از علمای دین، اعلام کرده اند مومیایی کردن اجساد مردگان، ایرادی ندارد. از چهره های این گروه می توان به آیت الله هاشمی شاهرودی اشاره کرد. او به پرسشی درباره مومیایی میت مسلمان پاسخ داد که عنوان کرده بود: آیا مومیایی کردن جنازه میت مسلمان جایز است؟ پاسخ آیت الله هاشمی این بود: در صورتى که قبلاً میّت تجهیز شده باشد (غسل و کفن کاملاً انجام شده باشد) مومیایى کردن میّت مسلمان فی نفسه اشکال ندارد بشرط عدم قطع اجزاء بدن وعدم هرگونه هتکى نسبت به حرمت میت مسلمان وعدم تأخیر در کفن و دفن میت.

خشک کردن جسدمومیایی کنندگان پس از این مراحل باید تمام رطوبت را از سطح بدن می گرفتند. آن ها این کار را توسط ناترون، نوعی از نمک که ویژگی خشک کننده بالایی دارد، انجام می دادند و سپس بسته هایی از این نمک را برای اطمینان بیشتر داخل بدن می گذاشتند. زمانی که بدن به طور کامل خشک شد، آن ها بسته های ناترون را درآورده و به آرامی نمک های روی بدن را می شستند. نتیجه این فرآیند، یک جسد کاملا خشک اما قابل شناسایی بود. برای اینکه جسدها بیشتر شبیه به انسان زنده گردند، مومیایی کنندگان بدن را با پارچه و مواد دیگری پر می کردند و در بیشتر مواقع، چشم های مصنوعی برای اجساد قرار می دادند

مصریان باستان معتقد بودند که روح فرعون برای سفر به زندگی دوباره به یک کالبد نیاز دارد. به علاوه، اگر اجازه داده می‌شد تا بدن بعد از مرگ بپوسد، روح محکوم می‌شد که تا ابد به تنهایی بگردد. مصری‌ها می‌خواستند از سفر موفق حکمرانشان به جهان دیگر مطمئن باشند، جایی که بر اساس اعتقاد آن‌ها حاکم می‌توانست امنیت مردمش را تا ابد تضمین کند. به همین دلیل آن‌ها شیوهٔ خاصی را به نام کردن ابداع کردند که پیکر فرعون و نیز اعضای خانوادهٔ او و اشراف برگزیده را که اجازه ورود به جهان زیرین را داشتند، حفظ می‌کرد.

هنگامی که فرعون می‌مرد، مستخدمان بدن او را به معبدی نزدیک آرامگاهش می‌بردند. ابتدا کاهن حنوط‌کننده بدن حاکم را به آرامی روی یک میز باریک قرار می‌داد و اندام‌های داخلی‌اش را تخلیه می‌کرد تا مانع پوسیدگی شود. سپس از طریق بینی با یک قلاب دراز مغز را قطعه‌قطعه خارج می‌کردند. تنها اندامی که برداشته نمی‌شد، قلب بود زیرا گمان می‌کردند که مرکز روح باشد. بعد از تخلیهٔ اندام‌ها، بدن فرعون با شراب خرما شستشو داده می‌شد و با صمغ مُر و عطر پُر و دوباره دوخته می‌شد. سپس حنوط گران آن را با ناترون، نوع خاصی از نمک قلیایی، می‌پوشاندند تا مایعات درون بافت‌های بدن خشک شود. بعد از هفتاد روز، بدن خشک شده را در رود نیل می‌شستند و روی پوست روغن و موم می‌مالیدند. سپس پیکر را در نوارهایی از کتان نازک می‌پیچیدند.

اگر تمام این عملیات درست انجام می‌شد، بر اساس اعتقاد مصری‌ها، فرعون مرده به زودی به زندگی باز می‌گشت. هنگامی که بدن مومیایی می‌شد، وقت برگزاری مراسم یادبود فرا می‌رسید. جسد را در سه تابوت بزرگ تودرتو می‌گذاشتند. سپس هر سه تابوت را در یک تابوت بزرگ‌تر سنگی می‌گذاشتند و روی یک پایه تابوت قرار می‌دادند که به آرامگاه کشیده می‌شد.

مومیایی کننده کیست ؟
باید بین یک مومیایی کننده و کسی که متخصص کفن و دفن است تفاوت قائل شد. هر شخصی که بدن مرده را جهت مراسم تدفین آماده میکند متخصص کفن و دفن مینامند در حالی که مومیایی کننده کسیست که آموزش مخصوص دیده تا عمل مومیایی را انجام دهد. این تخصص معمولا به کالبد شناسی ، شیمی ، تانتالوژی و نظریه مومیایی کردن به طور خاص می پردازد و این نظریه مومیایی کردن با توجه به منطقه ای از دنیا که انجام میشود کاملا متفاوت است. این علوم با آموزش عملی در یک محل دفن مردگان یا مرده شور خانه و فرایند رسمی نگه داری آخرین بازمانده های بدنی که مناسب مومیایی شدن تشخیص داده شده میباشد.

بستن با پارچه 

بعد از اقداماتی که ذکر شد، نوبت مرحله بستن جسد با پارچه است. هر جسد به صدها نوار پارچه کتان احتیاج داشت. مومیایی کننده، با دقت فراوان، این نوارهای پارچه ای را به دور جسد می پیچید و حتی انگشت های دست و پا را به طور جداگانه باندپیچی می کرد. برای اینکه اجساد از حالت اصلی خود خارج نشوند، سنگ هایی که اعتقاد به جادویی بودن آن ها داشتند را در میان این پارچه ها می گذاشتند و جمله های خاصی را روی برخی از نوارهای پارچه ای می نوشتند. در آخر، پارچه و یا پارچه نهایی را در جای خود قرار داده و آن را با نوارهای کتانی تثبیت می کردند. مومیایی در آن زمان کامل می شد!

نه عشقم اصلا نوبت خودت بود♥️

من گفتم شاید تاپیک نداری یا یادت رفت♥️

وگرنه اشتباه از من بود♥️

بچه عکس لود نمیشد وگرنه عکس این دختر بچه هم بود🥺⁦❤️⁩

امروز مي خواهيم در مورد يكي از مشهورترين موميايي هاي دنيا صحبت كنيم: روزاليا لومباردو! دختربچه زيبايي كه به نام هاي «زيباي خفته»، «دختري در تابوت شيشه اي»، «زيباترين موميايي جهان»، «سالم ترين موميايي جهان» و … شهرت پيدا كرده است. اين دختربچه در شهر سيسيل ايتاليا قرار دارد و به همان شكل روز اول حفظ شده است و حتي مژه هاي بلندش هم كاملا ديده مي شوند.

نكته عجيب تر در مورد روزاليا لومباردو اين است كه او مي تواند پلك بزند! بله، عكس ها و فيلم هايي كه از اين دختر گرفته شده نشان مي دهد كه هر از گاهي پلك هاي او باز مي شوند و دوباره بسته مي شوند! با ما همراه باشيد تا در مورد زيباي خفته بيشتر بدانيم.

اين دختر بچه اگر چه تنها ۲ سال در اين دنيا زندگي كرده است اما بعد از مرگش به يكي از مشهورترين موميايي هاي دنيا تبديل شده است. جسد او درون تابوت شيشه اي در كاتاكمب كاپوچين سيسيل قرار دارد و سالانه هزاران گردشگر از سرتاسر جهان تنها براي ديدن اين موميايي عجيب و اسرارآميز به ايتاليا سفر مي كنند. بعد از گذشت نزديك به ۱۰۰ سال از مرگ، روزاليا لومباردو همچنان مثل روز اول در تابوت شيشه ايش دراز كشيده و انگار خوابيده است.

آيا روزاليا واقعا پلك مي زند؟
تصاوير و تايم لپس هايي كه از صورت روزاليا گرفته شده نشان مي دهند كه اين دختربچه زيبا هر از گاهي چشمانش را باز مي كند و دوباره مي بندد! هنگامي كه پلك هاي اين دختر باز است مي توان حتي چشمان آبي اش را ديد كه صحيح و سالم باقي مانده اند. همان طور كه تصوير هم مي بينيد چشمان روزاليا در عكس سمت راست واقعا باز شده است. انتشار اين تصاوير در دنياي مجازي باعث شگفتي همه شد و بسياري دوست داشتند اين موميايي عجيب را از نزديك ببينند. در كاتاكمب كاپوچين حدود ۸۰۰۰ قرار دارند اما موميايي روزاليا لومباردو بدون شك مشهورترين آن هاست.

خيلي ها باز شدن چشمان روزاليا را نشانه معجزه مي دانستند و بعضي ديگر آن را حاصل دستكاري عكس ها مي دانستند. البته مدير كاتاكمب نظر ديگري دارد و آن را حاصل توهم بينايي مي داند: «پلك زدن روزاليا تنها به خاطر توهم بينايي است كه بر اثر عبور نور از شيشه تابوت به وجود مي آيد. در طول روز نور تغيير مي كند و اين توهم را به وجود مي آورد. علاوه بر اين، چشمان روزاليا هيچ وقت كاملا بسته نبوده است و از همان اول هم كمي باز بوده.»

آيا جسد روزاليا لومباردي واقعي است؟
وقتي از نزديك صورت زيبا و معصوم اين دختربچه را نگاه مي كنيد به هيچ وجه نمي توانيد باور كنيد كه با جسدي ۱۰۰ ساله روبرو هستيد. هيچ اثري از مرگ و گذر زمان روي چهره او ديده نمي شود و همين برخي را بدگمان كرده است. برخي افراد معتقد بودند كه بدن واقعي او با موم جايگزين شده است. اين نظريه كم كم گسترش پيدا كرد تا كانال هيستوري (History Channel) مستندي را در اين مورد تهيه كرد. در اين مستند، جسد روزاليا لومباردي براي اولين بار با اشعه ايكس بررسي شد. نتيجه اين آزمايش شگفت انگيز بود: در تصاوير به دست آمده نه تنها اسكلت بدن او مشخص بود بلكه اندام هاي داخلي بدنش هم سالم باقي مانده بود! مغز او هم كاملا قابل مشاهده بود و تنها به دليل فرآيند موميايي شدن حدود ۵۰% كوچك شده بود.

در سال ۲۰۰۹ نشنال جئوگرافيك (National Geographic) مستندي را در مورد روزاليا تهيه كرد و با استفاده از ام آر آي تصاويري سه بعدي از داخل و بيرون بدن او تهيه كرد. تصاوير ام آر آي هم اثبات كرد كه تمام اندام هاي داخلي بدن روزاليا لومباردي سالم و دست نخورده باقي مانده اند. 

خصوصیات دیگر روش مومیایی کردن مصری هادر روش مومیایی کردن اجساد

، فردی که این مراحل را به دست داشت، تنها شخصی نبود که به این پروسه کمک می کرد. اگرچه آماده سازی قبر حتی قبل از اینکه فردی بمیرد شروع می شد، اما باید در زمان مشخصی انجام می گیرد و به همین دلیل افراد دیگری مانند صنعت گران، کارگران و هنرمندان باید به سرعت کارها را انجام می دادند.لوازم زیادی بود که باید در کنار فرد دفن شده گذاشته می شد، تا به اعتقاد آن ها در دنیای پس از مرگ به آن لوازم، دسترسی داشته باشد. همچنین در کنار فرد مومیایی شده باید مجسمه ها و مبلمان خاصی گذاشته می شد، دیوارها با طرح های اعتقادی نقاشی می گشت و همچنین لیستی از غذاها آماده می گردید. به اعتقاد مصریان، از طریق یک فرآیند جادویی، همه این مدل ها، عکس ها و لیست ها، در زندگی بعدی واقعی می شدند.حالا همه چیز برای مراسم تدفین آماده است

مراسم تدفین 

برای مراسم تدفین، مومیایی کنندگان که البته جایگاه خاص اعتقادی داشتند، شروع به انجام کارهای خاصی و خواندن دعاهایی در کنار قبر می کردند. مهمترین بخش این مراسم «باز کردن دهان» بود. مومیایی کننده توسط وسیله خاصی، دست ها، پاها و دیگر اعضای جسد را لمس می کرد تا برای زندگی بعدی آماده شوند. زمانی که این وسیله به دهان مومیایی می خورد، می توانست که در زندگی بعدی صبحت کند و غذا بخورد. بعد از این مرحله، مومایی برای زندگی بعدی خود به طور کامل آماده می شد.حالا وقت آن است که مومیایی را در تابوت بگذارند و کاملا آن را ببندند.این مراسم خاص از روش مومیایی کردن اجساد نشان می دهد که مصریان با افکار مرگ بسیار درگیر بودند. با این حال، به نظر می رسد که آن ها از اوایل زندگی شان برنامه می ریختند که عشقشان را به زندگی هدیه کنند. باستان شناسان بر این باورند که مصریان آنقدر این زندگی را دوست داشتند که تمایل داشتند پس از مرگشان، زندگی به همین روال ادامه پیدا کند.