من امروز یه تاپیکی دیدم درباره ی وسواس فکری ، یاد خودم افتادم
چندین سال پیش ، رفتارهای آزار دهنده ، فکر های استرس آور ، که واقعا دست خودم نبود و در کنترلم نبود
انگار یکی درون من بود و من مثل یه آدمی که کنترلش دست خودش نیست ، مثل یه عروسک کوکی ، دستورات موجود درونم و مو به مو اجرا میکردم و از این بابت اذیت میشدم
من میخوام تجربه ی خودمو در اختیار اون خانم ها و آقایونی که مثل من هستن بذارم
امیدوارم این تاپیک مفید باشه
بنویس
بگو گلم خواهر منم وسواس فکری داره
بگو عزیزم بهش احتیاج دارم
بگو عزیزم منم لایک کن
منم یه مدت وسواس فکری و عملی داشتم
از این وسواسایی که گاز و چک کنم ، در خونه رو چک کنم ، لامپ و چراغ و ۱۰ بار خاموش روشن کنم و چک کنم ببینم خاموش شد یا نه .
حتی تو نماز خوندن و وضو گرفتن هم وسواس داشتم ،نماز ۵ دقیقه رو یه ساعت میخوندم ، چندین بار وضو میگرفتم
دیگه آخریا قاطی کرده بودم ، یواشکی نفس کشیدنای پدر و مادرم تو خوابم چک میکردم ،
گاهی اوقات ۱۰ دقیقه بهشون زل میزدم تو خواب و ببینم قفسه ی سینه شون بالا پایین میشه و وقتی خیالم راحت شد میرفتم تو اتاقم .
واقعا عذاب میکشیدم ، وقتی میخواستم این کار و نکنم انگار یکی میومد تو مغزم ، تو وجودم ، بهم میگفت برو گاز و چک کن ، اگه باز باشه چی ؟ اگه کسی و گاز بگیره ؟ اگه برای کسی اتفاقی بیوفته؟
برو‌در و ببین ، اگه باز باشه چی ؟ اگه دزد بیاد خونه چی ؟ اگه در باز باشه و یه قاتل بیاد تو خونه چی ؟
برو ببین شیر آب بسته است
برو ببین فلکه ی گاز بسته است
برو ببین لامپ خاموشه
برو ببین در قفله
برو نفس زدن اعضای خانواده ات و چک کن ،
(جالبه بدونید که همه ی این فکرا ، دو دقیقه بعد چک کردن همه چی سراغم میومد . دوباره ، دوباره ، دوباره ... )
گاهی گاز خونه رو (اون قسمتش که کم و زیاد میکنی ) محکم میپیچوندم ، چند بار اون قسمتو شکونده بودم
دست خودم نبود ، یکی تو وجودم وادارم میکرد این کارا رو کنم
میخواستم نرم ، اما یکی تو فکرم منو بزور از جام بلند میکرد و میبرد همه چی و چک کنم
بگو
منم لایک کن
بگو عزیزم
خب
عذاب آور بود ولی خواستم که اینطور نباشم ، خواستم که مثل همه ی آدمای معمولی باشم
برام به شدت سخت بود ولی با تمام وجودم با اون موجود مزاحم درونم جنگیدم
مثلا گاز و که یه بار چک میکردم ، برای بار دوم نمیرفتم چک کنم
اون موجود هی میگفت ،پاشو ، شاید اشتباه کردی ، شاید هنوز گاز ، باز مونده باشه
اما نمیرفتم (به همین آسونی نبودا)
تو جام دراز میکشیدم ، دستامو مشت میکردم ، چشمامو محکم میبستم (از استرس زیاد ) و از خدا کمک میخواستم
تو اون حالت حدود ۵ تا ۱۰ دقیقه با درونم کشمکش داشتم و توجه به اون موجود درونم نمیکردم که بهم اصرار میکرد برای چک کردن همه چی
بعد از ۱۰ دقیقه اون موجود درونم انگار خسته میشد و میرفت و بعد از رفتنش من آروم میشدم و راحت میخوابیدم .
دوباره فردا شب میومد تو ذهن و فکرم ،
برو در خونه رو نگاه کن ببین بسته است یا نه ، اگه باز باشه و یکی بیاد تو چی ؟؟؟
دوباره کشمش و اضطراب و استرس و دوباره بی توجهی و بعد ۱۰ دقیقه آرامش .
دوباره فرداش
برو ببین مامان بابات نفس میکشن ، اگه نفس نکشن چی ؟؟؟
به خودمو و خودش میگفتم ، مرگ و زندگی آدما دست خداس ، اگه خدا نخواد اتفاقی نمیوفته و اگر خدا بخواد ، کاری از دست من بر نمیاد (نوشتن اینا آسونه ، اما عمل کردن بهش برام سخت بود ، اما چون میخواستم که اون موجود درونمو نابود کنم ، انجامش میدادم
میخواستم مثل همه ی مردم عادی باشم ، نمیخواستم غیر عادی باشم ، دلم میخواست عادت های عذاب آورمو کنار بذارم )
حدود یه ماه طول کشید ، تا اون موجود وسوسه کننده از وجودم رفت و من واقعا آروم شدم
البته الانم چک میکنم در خونه رو ، گاز و...
اما فقط یه بار
و وسوسه نمیشم که بازم انجامش بدم
اگه ۲ بار انجام بدم ، مطمئنم دوباره اون موجود میاد
من نماز خوندنمم داستان بود
وضو گرفتنمم همینطور
چند بار وضو میگرفتم ،
نکنه مسح سر نکشیدم ، نکنه یکی از پاهامو مسح نکردم و ....
هر کدوم از نمازام یه ساعت طول میکشید
نماز ظهر و میخوندم تموم میشد ، میگفتم ، رکعت دومو خوندم ؟ نکنه رکوع نکردم ، نکنه سجده نکردم ؟ نکنه سلام ندادم
بلند میشدم دوباره میخوندم
تمام نمازام فرقی نمیکرد ، هر نماز و ۴_۵ بار میخوندم ، اما بازم مطمئن نبودم که درست خوندم یا نه
(بهم میگفتن چرا اینقدر طول میدی مگه نماز جعفر طیار میخونی )
کم کم داشت از نماز خوندن بدم میومد ، نخوندن برام راحت تر بود ، تا اینکه ۵ دقیقه نماز و یه ساعت طول بدم
بازم اون موجود درونم داشت اذیتم میکرد
یه مدت طولانی اینجور بودم تا اینکه به خودم اومدم
نمازم که تموم میشد اون موجود میگفت ، نمازت غلط بود ، پاشو یه بار دیگه بخون
منم میگفتم ، من همینقدر بلدم ، بیشتر بلد نیستم
نمیخونم
گاهی ممکن بود واقعا اشتباه کرده بودم ،اما توجهی نمیکردم و میگفتم ،خدا میبخشه
( کسی که دائم شک باشه ، نباید به شکش توجه کنه ،حتی اگه واقعا غلط خونده باشه )
حتی یه بار شنیدم یکی گفت کسی که دائم شکه اصلا بگه ۴رکعت نماز ظهر غلط میخوانم قربت الی الله (اصلا من عمدا دلم میخواد غلط بخونم )
البته این حرفها برای اون موجود درونم بود که دیگه دلیل نیاره که نمازم غلطه چون داشتم بهش میگفتم عمدا نمازمو غلط میخونم به تو چه ربطی داره ، خدا میبخشه
بعد یه مدت کوتاه ، دوباره اون موجود از درونم رفت و نماز خوندن ، وضو گرفتن دیگه برام عذاب الیم نبود
میدونید چیه ، گاهی ما همه چی رو از جمله دین و اونقدر سخت میگیریم ، که تبدیل به شک و وسواس میشه
اگه تو دلمون به رحمان و رحیم بودن خدا اعتقاد داشته باشیم ، باور داشته باشیم که حتی اگه نمازمون کم و کاستی داره ، خدا میبخشه ، دیگه این شک و تردیدا سمت آدم نمیاد
و در آخر من همیشه همه رو ، هر کی مشکلی داره ، تشویق میکنم به مشاوره رفتن
همونطور که جسم ما به دکتر نیاز داره ، روح و روانمونم به متخصص خودش نیاز داره
من این مشکل وسواسمو تونستم خودم حلش کنم (نمیگم ۱۰۰ در ۱۰۰ اوکی شدم ) اما آرامش دارم ، اون استرس و اضطرابم خیلی خیلی کم شد .
اما یکی ممکنه درصد وسواسش خیلی بالاتر باشه و نیاز به متخصص داشته باشه .
گاهی نیازه یه متخصص و روانشناس ما رو درمان کنه ، گاهی نیازه ما دارو استفاده کنیم به خاطر سلامت روح و روانمون
بعضی از بچه ها ،حتی بزرگها (تیک عصبی دارن ، یکی پلک میزنه ، یکی ابروش میپره ، یکی پاشو تکون میده ، یکی دستشو و ... ،
جالب اینکه خودشون متوجه نیستن )
مطمئنا خود این افراد به خاطر عادت بدی که در اختیار خودشونم نیست دارن اذیت میشن و عذاب میکشن .
نباید بگیم چرا تند تند پلک میزنی ، چرا دست و پا تو تکون میدی این حرفها اونا رو مضطرب تر میکنه ، دست خودشون نیست ، کی دوست داره پیش دیگران آبروش بره ؟
اینجور افراد با رفتن پیش روانشناس ، یا گاهی روانپزشک و دارو استفاده کردن خوب میشن . به همین راحتی
این تجربه ی من بود از وسواس فکری و عملی
امیدوارم کسی تجربه اش نکنه و اگه تجربه کرد ، خیلی زود خوب شه و بدونه درمان داره 🌹
