شغل برام خیلی مهمه..همه چی تو زندگیم دارم ...خونه ،ماشین،ظاهر موجه،موقعیت اجتماعی و...
تنها چیزی که بابتش نگرانم شغلمه..چون میخام بعدها مستقل شم و متکی به بقیه نباشم....همش ناراحتم...هی میگم چی میشد یکی دو سال زودتر به این فکرا میفتادم
نمیدونم باورتون میشه یا نه ولی من تا اوایل سال پیش که دهم بودم نمیدونستم کم شنوام اونم از نوع عصبی و شدید!!!!چون لبخونی قوی دارم ولی بعد از اون همه چی عوض شد یهو به خودم اومدم دیدم بقیه برام تصمیم گرفتن و من وارد رشته تجربی شدم ...رشته ای که تو یکی از مدارس دولتی که جزو تاپ ترین ها بودم... ولی با این وجود نقص داشتم ...اغراق نمیکنم بالاخره کسی منو اینجا نمیشناسه و قطعا جزو اون دسته از کاربرایی نیستم که عقده دیده شدن دارن ..فقط دنبال راهنمایی و حرف بزرگ تر از خودم و باتجربه هام..پس خالصانه و دوستانه کمکم کنید...منم امروز سر نماز تک تک تون رو دعا میکنم😊😊😊قووول قول میدم
هرروز به یه شغل که توجه حدی میکنم و می شینم درباره تحقیق میکنم آخر یه چی پیش میاد که نمیشه
مثلا یه هفته ست تو فکر خلبانی بودم ولی دیدم شرط اصلیش سلامت جسمانی کامل هست
یا مثلا ارایشگری یا مربی ورزش که توش مهارت دارم، نمیتونم با بقیه ارتباط برقرار کنم و به اصطلاح جذب مشتری شه برام با وجودی اینکه میتونم بهترین سالن ارایشی رو با امکانات بخرم ولی خب چه فایده
اینقدر درموندم که نگوو.....وای من تحصیلات اهمیت خیلی بالایی داره به دو دلیل ...دلیل اصلی چون دوسش دارم و میخام متکی به خودم باشم و دلیل دوم از وقتی اومدم دبیرستان همه به جز خانوادم میگن تو هیچی نمی شی در آینده..ادمیزادم دیگه ..دلم میخاد جلوشون در بیام و بگم دیدین منم تونستم ..دیدین هیچی از شماها کم ندارم
منتظر نظراتتون هستم..😊🍀
