بدن نیمه جان عبدالله مرحومی پیرترین رفتگر شهرمان عصر روز شنبه در پارک کودک شهر زیبا پیدا شد. پزشکان علت این عارضه را ضعف عمومی ناشی از گرسنگی اعلام کردند.
مهر: پیرترین رفتگر شهرمان را به خاطر دارید؟ همان آقا عبدالله که 76 سال داشت. ماهی 200 هزار تومان حقوق می گرفت و هر شب تا صبح محدوده میدان شهر زیبا و خیابان های اطرافش را جارو می کشید. اوکه شب ها کار می کرد و روزها در مسجد می خوابید. نماز قضا نداشت، بی توقع بود و دنبال یک لقمه نان حلال و...
خلاصه همان آقا عبدالله که شما و ما او را خوب می شناسیم و بعد از مصاحبه ای که مهر با او داشت، سوژه خیلی از روزنامه ها، صدا و سیما و ... شد، حالا روی تخت بیمارستان افتاده و چند شبی است که دیگر کسی صدای خش خش جارویش را نمی شنود. آقا عبدالله واقعا بی توقع بود. یادتان هست می گفت جارو سبک است اما پاهایش مجال راه رفتن را ندارند. او خواسته ای جز بازنشسته شدن ( بازنشستگی 10 ساله با وجود 17 سال کار) را نداشت.
کسی نمی داند که بالاخره عبدالله به آرزویش می رسد یا نه؟ آیا اجل امان می دهد جاروی رفتگری را در آستانه 77 سالگی زمین بگذارد و تن پیرو علیلش را در خانه محقری که در شهرستان دارد به آغوش گرم خانواده اش بسپارد...
همه برای رفتگر پیر شهرمان دست به دعا بردارند . برای او که بعد از سوژه خیلی از رسانه ها شدن، چیزی که به دست نیاورد، خیلی چیزها را هم از دست داد؛از جمله دلخوری پیمانکار، از دست دادن سر پناه، بی مهری خادم مسجد و...! اینجا را واقعا آدم دردش می‌اید
چهره خسته و خراشیده و در عین حال مهربانش را ببینید،چشمان پر مهرش را نظاره کنید، و اما دلش را که همه آرزوهایش را در آن کشته اند، اینجا ایران است ، جایی که 30 سال پیش همین مستضعفین قیام کردند تا به عدل دست یابند، اینجا ایران است جایی که مسئولینش همین اقشار زحمت کش را پله های نردبان ترقی خود میکند ، شعار دولت مهرورز و عدالت گستر میدهد اما در مقام عمل همه آنچه شاهدیم عکس آن همه شعار فریبکارانه است ،اینجا ایران است جایی که پول بیت المال و نفت این سرزمین به جیب دلالان سینمایی و تهیه کنندگان باتوم به دست سرازیر میگردد تا با ساخت فیلم های میلیاردی شعور مردم را به سخره گیرند
به راستی جای این پیرمرد در این جایگاه است؟ آیا نباید با آسایش نوه هایش را در آغوش بکشد و بوسه بر آنان بزند؟
متاسفم! برای خودمان، برای خودمان که میبینیم افسوس میخوریم ، زمان کوتاهی میگذرد ، فراموش میکنیم و ناشکرانه به زندگی روزمره خود میپردازیم
کمترین چیزی که از دستمان بر می آید این است که با فوروارد این ایمیل نگذاریم حیات این حقیقت تلخ پایان بگیرد.
D.P آری، آری، زندگی زیباست زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست گر بیفروزیش، رقص شعله‌اش
