سلام مامانا من بارداریه چهارمم بود.دو تا سقط داشتم و بارداری سومم خدا بهم یه دختر شیرین داد.اسمش دلیاره
دلیار ۱۸ ماهش بود که فهمیدم برای بار چهارم باردارم.اولش خیلی ترسیدم خیلی ناشکری کردم.از همه چی میترسیدم.برای دلیار نگران بودم که نکنه ضربه بخوره.و با ویار وحشتناکی که هر لحظه برام مثل یه کابوس بود از زمین زمان بدم میومد.عین سگ شده بودم.عصبی و پرخاشگر .مدام دهنم از شدت ویار کف میکرد و پر تف میشد روزی صد بار باید خالی میکردم یا تو روشویی یا دستمال به هر حال تا هفته ی ۲۲ بارداری پیش رفتم.چند روزی بود اصلا نی نی تکون نمیخورد.رفتم سونو وفت پسرم از هغته ی ۱۸ رشد نکرده.سزارین شدم و دکترم گفت پنج دور بند ناف دور گرپنش پیچیده بود.فکر میکنم پسر خودشو دار زد .از دست ناشکزی های من.الان ۳ روزه سزارین شدم به جز درد وحشتناک شکمم عذاب وجدان دارم روانیم میکنه .نمیکشم دیگه.دارم خل میشم.حتی یبارم باهاش حرف نزدم.خداروشکر نکردم.خدا ازم گرفتش.شایدم خودش تصمیم گرفت‌خودشو بکشه.ترسید از دنیا گفت اگه این مادره بقیه ی ادما چی ان دیگه.بیچاره شوهرم دارم اتیش میگیره
عزیزم
اینکه ادم خودشو مقصر میدونه یه دوره طبیعی هست که باید طی بشه.منم اونطوری بودم.ولی بعد بارداری مجدد متوجه شدم من مقصر نبودم.
انگاری ماها انتخاب شدیم که داغ فرزند ببینیم.بند ناف هم اصلا به مادر بستگی نداره.حرکات جنین باعثش میشن.الان تو بدجور احساسی هستی.طبیعیه. ولی اصلا ربطی نداره که با جنین حرف زدی یا نه.خدا هم انقدر بخشنده و مهربانه که اصلا به شکر و ناسپاسی تو این قضیه رو برات پیش نیورده.
خب من با ای یو ای باردار شده بودم و خدارو شاکر بودم مدام.حتی شب آخر به ماه نگاه کردم و خدارو شکر کردم .
سی هفتگی بخاطر مسمومیت بارداری از دست دادم.
ویار سختتو درک میکنم.هورمونها امون ادمو میبره
منم از زمین و زمان متنفر بودم.خوشگلم
داغت به اندازه کافی سنگین هست.بیشتر به خودت سخت نگیر و شرایط روحیتو بدتر نکن
انشالله این دوران هم میگذره و اروم میگیری.
و انشالله یه سال دیگه اقدام میکنی و خدا برات جبران میکنه.
یه فرشته آسمونی داری و بس
سلام عزیزم
داغت خیلی تازه است، خدا بهت صبر خیلی زیاد بده انشالا
اصلا خودتو ملامت نکن، تو کاملا بی تقصیری
هیچ کدوم نمیدونیم حکمت خدا چی بوده ولی بدون تو پاک پاکی
اگه بخوای اینجور فکر کنی، پس ماهایی که اونهمه هر روز شکر خدا کردیم، برای بچهامون شعر خوندیم و ... چرا بچهامون رفتن؟
خدا رو شکر تو هیچ مشکلی نداری، واقعا اتفاق بوده
الان یک فرشته اسمونی داری که دوستت داره و به فکرته
ناراحتش نکن
اما هرجور که میتونی عذاداری کن تا سبک بشی
انشالا خدا صبرشو بهت میده
دوست عزیزم ممنونم از همدردیت خیلی حرفات آرومم کرد.ولی این عذاب وجدان باهامه داره خوردم میکنه.مظلومیت و معصومیت اون بچه داغم میکنه.امیدوارم خدا بازم منو لایق بدونه و بهم یه پسر دیگه بده.از خدا میخوام بارداریت عالی پیش بره و فرشته ی قشنگتو به سلامتی بغل کنی عزیزم
همین دیگه میگم کاشکی منم باهاش حرف میزدم براش شعر میخوندم نوازشش میکردم بخاطرش ذوق میکردم.الان حداقل این عذاب وجدان رو‌نداشتم.پیش خودم‌خیالم راحت بود بچه ام ازم رو برنگردونند تقدیرم بود.ولی فکر میکنم خودش با خودش این کارو کرد.از بس من عصبی بودم.
نه عزیزم مطمئن باش بیشتر از هر کسی تو رو دوست داره و رفتنش فقط تقدیرمون بوده
انشالا خدا ایندفعه یک شاخه شمشاد خوشگل میده بهتون
ما همگی این عذاب وجدان ها رو گذروندیم هر کدوم به نوعی
اولاش فقط دنبال مقصری، بیشتر از همه خودمونو مقصر میدونیم، اما کم کم فقط غم دلتنگی میمونه که متاسفانه بی نهایته
انشالا دوباره میبینمشون
