از منم میپرسیدن به هرحال شش سال بود اومده بودم خونم و هرسال یه مصیبت ولی من خودمو گم نکردم به فکر کارام بودم کلی کلاس رفتم رقص و باشگاه و زبان فقط میرفتم تا گمتر فکرو خیال کنم چندبارم روانشناس رفتم دیگه باید خچدت به خودت کمک کنی دیگران که زخم زبچن بلدن فقط
همیشه دعاگو هستم به اونایی که علاوه بر اینکه غصه از دست دادن بچشون هستن در عین حال هم منتظر یه فرشته دیگه هستن فقط من میدونم چه حالی هست این حال ولی من واسه ارامش خودم یه دفتر برداشته بودم و هرروز گریه هامو اونجا میکردم و مینوشتم الانم اون روزامو میخونم و سجده شکر میکنم من خیلی سختیها کشیدم باور کنین با سن کمم چه مصیبتهایی که نکشیدم امیدتون فثط به خدا باشه و به دوستمم گفتم نباید زورکی خواست باید انداخت دامن خودش و کاملا اعتماد داشت نه زبانی فقط
. نمیدونم حکمتش چی بود که چشماش سبز شد هرکی میرسه میگه اخه این چشماش چرا این رنگیه منو شوهرمم چشامون عسلیه انگاری قاطی بشه سبز میشه چه بدونم والا😄
مرسی عزیز از لطفت چقدر خوب تاپیکامو دنبال کردی
فکر نکنین همون موقع که میخواستم باردار میشدم نه شوهرم اسپرمش ضعیف بود یکسال بدو بدو دنبال اون خداروشکر خوب شد خودم فولیکولام ضعیف کهدبا قرص دوقلو شد بعدش هم قرص میخوردم که وسطا خسته شدم و ول کردم هجوم اوردم به طب گیاهی قرص ویتاگنوس خوردم عالی بود باردار شدم بار دیگه دم کرده رازیانه خورذم اونم باردارم کرد و گرمیجات فراوان حتی بادکش گرم رحم
دوبار عکس رنگی
جونم دراومد ولی همشو با عشق به فرزندم میکردم همیشه رویابافی میکردم که من وقتی زایمان کردم شوهرم چجوری میاد پیشم خانوادم چکاری میکنن خودم چجوری مهمونی میگیرم خلاصه بچانقدر انرژی به خودم جذب کردم که
عزیزم منم یه روز قبل اتفاق پیش دکترم بودم قلباشون میزد فقط خیلی شل و سفت میشدن دکتر نفهمم گفت جاشون تنگه نگو میخوان بدنیا بیان فرداش حرکت نکردن گفتن بخاطر امپول بتا هسا پس فرداش که مسمومیت گرفتم زود بردنم بیمارستان و گفتن ضربان نیست من شوک بودم فقط نکاه میکردم نه گریه ای نه حرفی شوهرم رنگش مثل گچ شده بود مادرم میخواست سکته کنه ولی من آروم اروم
بردنم اتتق زایمان طبیعی چقدر جیغ زدم چقدر فریاد زدم چقدر بخاطر دردام گریه کردم بچه ها بدنیا اومدن ولی بچه مرده بردن حتی نذاشتن نگاشون کنم بردن و شوهرم برد خاکشون کرد من عروسکای دخترمو بغل میگرفتم و لالایی میخوندم اخ خدایا خودت شاهدی شاهد چشمای من که بخاطر گریه های زیاد عینکی شدم
غصه نخور تو خدایی داری بهتر و مهربانتر از پدرومادر
وای منم همیشه به این چیزا فکر میکنم
فکر میکنم از لحظه ای که اولین بار از بیمارستان ترخیص میشیم میایم خونه
میرم دوش میگیرم خستگی این چند سال و از تن به در میکنم میرم کنار بچه م دراز میکشم
خونواده هامون کنارمونن
وای خدایا😭خدایا خودت به دادمون برس
عزیزم یادم اومد باهات حرف میزدم
بعضی چیزا فقط خواست خداست چقدر بگیم چرا چرا چرا چراشو که نمیدونیم پس بهتره ولش کنیم
با یه لوله هم میشه چرا نشه ما سه تا خواهر از یه لوله بوجود اومدیم پس میشه تلاشاتو بکن اصلا ناامید نباش میدونم حرفام فقط یه حرفه میدونم چیا میکشی منم مثل خودت همدردم ولی خودتو نباز هیچ وقت
