چه تاپیک عم انگیزی
وقتی این اتفاق برای خودم افتاد فکر کردم من تنها کسیم که اینجوری سده اما تو بیمارستان به چشم دیدم که چند نفر مثل من بچشونو ازدست دادن
ماجرای من یه مقدار مفصله یه بارم تاپیک زدم دربارش پربازدید شد
اسمش این بود
خودم دیدم که دیگر قلبم نمیتپد
اما خلاصه بخوام بگم دخترم دو هفته کنارم بود و پرکشبد
سزارین شدم
الان دوتا پسر ۴ ساله و ۸ ماهه دارم
امیدتونونو از دست ندید خدا خیلی مهربونه
این شرایطو هممون تجربه کردیم و داریم طعم تلخشو میچشیم که اونایی که با ما باردار بودن زایمان کردن و بچشون بغلشونه..اینکه دوست نداریم ببینیمشون کاملا طبیعیه حسادت نیست.حسادت اونه که واسشون آرزوی بد کنیم ولی ما برای دشمنمونم بد نمیخوایم فقط از هر جیزی که واسه ما یادآور روزهای پر از امید بارداریمون و بعدش آرزوهای بر باد رفته مون باشه دوری می کنیم که حقمونه و دلیل بر حسود بودن یا بد بودنمون نیست.
خدا خیلی دوستمون داره خواهر خوبم چون اگر همین الان بخوای بشینی لیست نعمت هایی رو که داری بنویسی تا ساعت ها باید بیدار بشینی و بنویسی..پس شکر کن خدا رو عزیزم و مطمئن باش به پاس قدردانیت نعمت بهتری ازش میگیری چون بخشنده ترینه
من حتی ندیدشم من حتی نمیدونم بچم چه شکلی بود،بچه ایکه همه ی زندگیم بود
عزیزم شنیدی تو دعاها توستایش خدا میگن: یا مَن هو بالمنظر الاعلی ..ای آنکه دارای دیدگاه برتری
ما دیدمون محدوده خداوند با دید وسیع و برتری که داره تمام جوانب و آینده و عاقبت بندگانش رو میدونه و میسنجه حتما حتما حتما خودش از همه آگاه تره و میدونه داره چکار میکنه
مگه میشه ادم پاره تنش و فراموش کنه .من هرشب کلاه اکسیژن پسرم بو میکنم میخابم.ای کاش من جاش مرده بودم. هنوز باورم نمیشه. ۳۱۰۰ وزنش بود اینقد شلوغ بود تموم دستگاه اکسیژن ازدماغش میکند .پرستار بهم میگفتن چطور میخای نگهش داری خیلی شلوغه.اون روز که آسمونی شد پرستار گریه میکردن
من حتی حسرتش به دلم موند یبار ببینمش...
