عزیزم هرشرایطی هم خوبی داره هم بدی
من خیلی راحت پسرا رو میذارم خونه و میرم بیرون،چون خیالم راحته از همسایه هام.و بعضی نکات مثبت دیگه.
اما
من ۱۲ساله ازدواج کردم،و بخاطر وجود خانواده همسر خیلیییی محدودیت داشتم.مخصوصا که م ش خیلی خیلی کنجکاو هستن.موقع رفتن جایی باید توضیح بدم ،موقع برگشت باید جواب بدم.
حالا بگذریم از برداشتهای غلط و ....
و واقعیت اینه که حالا بعد این چندسال دیگه دلم میخواد مستقل باشم.
خیلی هواداری میکنن،حواسشون هست اما ...
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل😉😊
ببین عزیزم حد و مرز ها رو خودمون میتونیم تا حدی با احترام تعریف کنیم
مثلا من اون مدتی که بودم مادرشوهرم غذا هم میخواست بده زنگ میزد
یکی دوبار شد که مثلا زنگ نزدن بعد من در رو باز نمی‌کردم میگفتم ببخشین لباسم کوتاه بود خجالت میکشیدم
یا مثلا اگه بحثمون بود با شوهرم نمیذاشتم تو اون حال بره خونه مامانش
یه سری نکات کوچیک هست که اگه رعایت کنی خودبخود اجازه دخالت دلسوزانه و غیر دلسوزانه رو میگیری
حسنش هم همون غذاهایی بود که وقت و بی وقت برام میوردن
یا باز یه نکته دیگه اینکه یه مشغله مصلحتی داشته باش برا وقتایی که نمیخوای بری پیششون، برای من کارم بود گاهی بهونه میکردم و حتی اگه کار نداشتم از خونه میزدم بیرون که مثلا نرم پیششون
عه اشتباهی ریپلا ی جواب دادم 🤣🤣🤣🤣
باز شما خوبه خونتون جدا هست. من الان هفت ساله توی اتاق خونه مادر شوهرم هستم. غذا و همه چی باهم.
الان اگه خدا بخواد قراره مستقل بشیم. دیگه واقعا خییلی سختمه مخصوصا اینکه بچم بزرگ شده
تا حالا هم نمیگم مشکلی نداشتیم ولی خدارو شکر بی احترامی نکردم.
از اول آدم جدا باشه بهتره ولی ما همه چیمون دست خداست حتما حتما یه حکمتی داشته. خودم تصور میکنم اگه از اول مستقل بودیم هیچوقت به این حد از نظر روحی نمیرسیدم و غرق دنیا میشدم و تنها دغدغه م چیزای بی معنی میشد.
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
39 ثانیه پیش
45 ثانیه پیش
48 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز