کسی هس بچه پشت هم آورده باشه؟؟؟

سخته عزیزم نکن اینکارو. برای بچه اول خیلی کنار اومدن مشکله. من خودم ودوتا پسر دارم که تفاوت سنی شون ۲۱ ماهه . تو دوران بارداری که کلا کلافه بودم و نمیتونستم خیلی خوب باهاش بازی کنم. مجبور شدم ۱۴ ماهگی از شیر بگیرمش چون نمیخورد. بعدش که پسره دومم بدنیا اومد پسرم ازش میترسید تا نوزاد گریه میکرد رنگ پسرم مثله گچ سفیدمیشد و پشت من قایم میشد و گریه میکرد بعد منم باهاش گریه میکردم. به نظرم حداقل تا دوسالگی بچه ات اقدام نکن

سخته. اما شیرین های خودشو داره و باهم بزرگ میشن و همبازی هم. البته بگم هوای هم رو خواهند داشت

من 

پسرم دوسالشه 

ماه دیگه هم دومی دنیا میاد

[QUOTE=58501311]کسایی ک آوردن از سختیاش بگن[/QUOTعرضم به حضورت نوزاده من تو ۱۷ روزگی بستری شد پسرم توخونه انقد گریه میکرد مدام بی تابی منو میکرد. بعدش که اومدیم خونه ازش مترسید. بعدش نوزادم شبا دل درد داشت تا صبح نمی خوابید مجبور بودم بیدار بمونم تا نوزادم میخوابید این یکی پسرم بیدار میشد کلا چهارماه اول انقد گریه کرده بودم که داشتم کور میشدم. همین الانم دوتایی دارن دندون درمیارن پدر منو با گریه هاشون دراوردن

سخته خیلی هم سخته خصوصا اگه کمک درست حسابی هم نداشته باشی که واویلاست ولی از پنج شش سالگی به بعد نگاهشون میکنی کیف میکنی دیگه مثل بعضی مادرا توی پارک در به در دنبال همبازی واسه بچه ات نمیگردی 

من خودم دخترم۱سال و۹ماهه بودپسرموباردارشدم

بسیار بسیارسخت بود ازپوشک گرفتن وازشیرگرفتن

دخترم مشکل سیلیاک داشت ویعالمه دارو

خودم بارداری سختی داشتم

قوم اضالمین هم بودن

افسردگی

ترس زایمان

حرفای اطرافیان

سن کمم

درک پایین همسر

مشکات نظیرهمزمان بابارداری خراب شدن خونمون وبازسازیش که ازهمه سختتربودبرام

تنشهای عصبی خودم

وهزارتاکوفت وزهرماری که من دچارش بودم ولی دلیل نمیشه براهمه اتفاق بیوفته

توکلت بخداباشه

الان خیلی خیلی خیلی ازهرنظرعالیه وراضیم فقداون دورانش سخت بود