تهرانی ها بیان

نه من تو جنوب شهر هم دیدم وضع مالی  خیلی خیلی خوب چون قدیمی اون محل هستن و.... اونجا موندن 

طرف پایین شهره پولداره طرف بالاشهره برا چشم و هم چشمی و اجاره میده ب سختی، ربطی ب منطقه نداره

فدای دل مهربونت بشم.

والا از قدیم گفتن هرکه بامش بیش برفش بیشتر 

پولدارا ام اندازه خودشون مشکلات دارند .

والا من از اول بابام پولدار بود خیلییییی همه چی محیا بود برامون نه حسرت کشیدیم نه فهمیدیم ارزو داشتن چیه .شوهرمم پدرش صدبرابر پدر من پولداره ولی بچه هاشو با حسرت بزرگ کرده شوهرم میگه وقتی بچه بودم از مرغای مامانم که تخم میذاشتن میدزدیم می‌بردم بقالی میدادم کیک میگرفتم در این حد خسیس 

خودش کار کرد درس خوند زندگیشو ساخت الان با عشق به داشته هاش نگاه میکنه.

اصلا تکراری نشده هیچی براش 

اولین ماشینی که با پول خودش خرید اولین گوشیشو هنوز داره 

با اینکه الان گوشی به روز  داره و ماشین خوب 

ولی همچنان اولیایی که خریده رو داره میگه اینا ثمره تلاشامن .

و سوالت پوچی و نمیدونم چه تعریفی ازش داری که بدونم منم دارم یانه اگه بیشتر بهم توضیح بدی شاید بتونم جوابشو بدم

شمال شهرم دیدم  کسی که وضع خوبی نداره 

خونه بهش ارث رسیده و با بدبختی خرج خورد و خوراکش رو درمیاره فقط هم برای کلاسش اینا مونده اونجا

تهران یه جورایی از نظر اختلاف طبقاتی مثل هند میمونه 

قشر مرفه عجیب و غریب داره از اون طرف قشر خیلی خیلی فقیر هم داره 

متوسط ها هم البته جای خود دارن

اختلاف طبقاتی توی تهران حس میکنم از جاهای دیگه بیشتره 

فقط قناعته که خوشبختی میاره اگر راضی نباشی پولدارم باشی در عذابی همش 

اگه چشم و هم چشمی بره کنار متوجه میشیم چقدر زندگی راحت تر از اونیه که فکر میکنیم 

ما خودمونو میکشیم که بقیه بگن اینا خوب زندگی میکنن 

حاضریم خودمون سختی بکشیم که بقیه بگن اینا راحت زندگی میکنن

جاریم منطقه۲هستن شوهرش تو شرکت هواپیمایی خودش هم طراح داخلی هست جمعا ۱۰۰ حقوقشونه

خونه زیرزمین۴۵ متری ۵۰۰ دادن۵۰ اجاره میدن😐

_

پسر عمم منطقه۹ هستن چندتا خونه داره داده اجاره ماهی۵۰۰ میلیون میگیره یه مغازه هم داره واسه سرگرمی خودش میشینه بچه هاش هم سرکار نمیرن بعد یه لباسایی میپوشه فکر میکنی گداست🤦🏻‍♀️

خداییش من خونشون نرفتم ولی خواهرشوهرم گفت خونشون زیرزمینه اینقدر اجاره میدن میدونم که دروغگو نیست

فبلا منطقه۵ بودن الان رفتن۲

خب ببین خوشگلم این حالتت طبیعیه  چون ببین ادمیزاد الان میگه من اینو‌میخوام .اون وسیله اون موقع خوشحالش میکنه ولی سه سال دیگه اون شوقو دیگه نداره و وقتی ام دیر به دستش بیاری از شوقش میوفتی پس طبیعیه اغلب همین طورن .

و من نه به پوچی نرسیدم. 

سه سال پیش که پسرم فلج مغزی شد اون موقع افسرده شدم به پوچی رسیدم ولی دوسه ماه بعدش خودمو جمع کردم.گفتم اتفاقیه که افتاده همین که نفس میکشه پیشمه شکر پس خودمو جمع کردم که پسرم مادر شادی داشته باشه.و این ذوقو تو‌خودم به وجود اوردم و این نشاطی که کلا به خودم دادم الان با یه مثلا پاک کن ذوق زده میشم مثال زدم برات ها.

آرزوم اینه فقط فقط بتونم راه رفتن و نشستن پسرمو بیینم اینکه باز مثل قدیم مامان صدام کنه واقعا ارزومه .

سلامتی کامل نه ها نه پذیرفتم که پسرم دیگه بچه نرمال نمیشه ولی میخوام از پس خودش بر بیاد همین.

مادی ام واقعا آرزویی ندارم.یکم سنم کمتر بود عاشق این بودم کشورارو بگردم . ولی بعد مریضی پسرم انقد برای درمان این کشور و اون کشور رفتیم دیگه نه اون هم برام دیگه عادیه.مثلا شوهرم میگه باید بریم مثلا المان چکابای بچه ست خب به وجد نمیام دیگه.با اینک هر سفر درمانی ای هم بریم حداقل یک هفته گردشگری میکنیم ولی نه هیچ ذوقی نمونده

اما با هدیه و وسایل چرا هنوز ذوق دارم حتی یک گل سر

4سالشه.

شب تولد یک سالگیش ازذوق که تولدشه شوک شد ۴۵دقیقه .اون شوک نوعی تشنج بود بردیم بیمارستان دارو با دوز بالا دادن بهش فنیل آلانین مغزش رفت بالا فلج مغزی شد