دیشب ماشین عروس دیدم احساس بدی پیدا کردم
به طلاق عاطفی رسیدم،رابطه م با بچه نوجوانم افتضاحه....
خسته م، دیگه اصلا انگیزه ادامه دادن ندارم....
متأسفانه یه بچه کوچیک دیگه هم
والا مجردی چش بود مگه....
شدم یه آدم افسرده ناامید...کارم شده گریه
ی کم دیر شده برای این افکار.
باید تمام تلاشمونو بکنیم که بچه هامون تو بهترین محیط ممکن رشد کنن.
همون همینیم.من مجردیم اینقد فعال بودم، همزمان با دانشگاه، کلاس زبان، ورزش، طراحی و هزار جور برنامه و سمینار و...داشتم.بعد ازدواج شد سر کار رفتن و خونه داری و بچه داری، بعد بچه دوم کلا شدم خونه نشین.شغلم که آرزوی هر کسی بود رو با حقوق عالی از دست دادم. کلی می تونستم پیشرفت کنم. ولی چه میشه کرد. الآنم که خانوادم با ی مشکل خیلی بزرگ مواجه شدن و غم اونا هم دارم. ولی هیچی نمیشه کرد. فقط سعی می کنم لااقل بخاطر بچه هام جلوی اونا حفظ ظاهر کنم. پسرم وقتی من گریه می کنم تیک عصبی می گیره و چشمش می پره. چند وقته فقط خودمو کنترل می کنم
واسه همینه قصدم تجرد ابدیه:
۱۸ سالمه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز