از اول زندگیم
یه شوهر عصبی بد دهن که تو هر دعوایی توهین تحقیر سرزنش حس گناه بهت میده
به مرور زمان دلم سیاه شد
میدونم قلبم از سنگ شده
از بس هر روز هر لحظه با خودم واگویه میکنم که ازش متنفرم
دیگه خسته شدم
اگه بخاین ظاهر زندگیمو بدونین
خیلی خوب حفظ ظاهر کردم
همین الانم در ظاهر مشکلی باهم نداریم
ولی دلم دل صاب مردم باهاش صاف نیس و نمیشه
خودم بدم میاد از این وضعیت راه و چاره ای ندارین برای ارامش دل خودمم ک شده
نمیتونم ببخشم یا حداقل فراموش کنم
جدا شو خب
چرا تحمل میکنی
اگر هیچ جوره شرایطش نیس ورزش کن مدیتیشن کن
تنفر احساس گرونیه ناشی ار اهمیت دادن زیاده
تنفر وجودت رو از درون مث خوره میخوره
آشتی کن با خودت و زندگی … نادیده بگیر رفتارای شوهرت رو و‌فقط ب ارامش خودت فک کن خودخواه باش خانومم
میفهمم
من خیلی فکر میکنم
خیلی به عمق فاجعه یا هر اتفاقی که میفته فکر میکنم همین داره عذابم میده
شاید باور نکنی ولی من بارها این داستان حدا شدن رو توی ذهنم مرور کردم
بچم بدون من
میدونم ک پدرش در حق اون بدی نمیکنه
ولی باز میگم روزایی که قراره بدون مادر بگذرونه ممکنه خیلی سخت باشه براش براهمین بکلی از طلاق و جدایی منصرف میشم
ولی خب دلم میخاد درست شه همه چی
این فکر و روان لعنتی من اروم شه
که نمیشه
تا میام فراموش کنم
دوباره یه بحث جدید راه میندازه شوهرم
ولی فرزند پدر و مادری ک اختلاف دارن بودن خیلی کار سختیه
ب شدت فرسایشیه
جفتشون میشن سوهان روحت حتی اگر فقط یکیشون مقصر باشه…
میدونی از تجربه میگم…هر روز آرزو میکزدم مامان بابام جدا میشدن
مامانم میگ من ی دونه بچه داشتم میخایتم جدا شم ولی بخاطر بچم جدا نشدم
ولی پشیمونم کاش با ی دونه بچه جدا میشدم
هر چند ک بچه طلاق بودن هم سخته ولی قطعا ن ب اندازه فرزند این خونواده بودن
هر جند شرایط برای همه یکسان نیست
مشاور خوب پیدا کن و مشورت کن یا همسرت رو ببر تراپی
