خیلی روی رفتارش با خانواده و بچه های فامیل تمرکز میکردم و ازش انتظار داشتم همیشه بهترین رفتارها رو انجام بده، مثلا اگه با دوستاش اختلاف پیدا میکرد و ازشون گله میکرد میپرسیدم تو چکار کردی که اونا این واکنش رو نشون دادن؟ اونموقع فکر میکردم دارم رفتار درست و سازگاری با جامعه رو بهش یاد میدم ولی دخترم حس ناکافی بودن و ناامیدی از حمایت منو دریافت کرده. با اینکه کلامی خیلی قربون صدقه اش میرفتم و بارها بهش گفته بودم که هر اتفاقی بیفته حمایتش میکنم ولی دخترم از رفتار و عمل من چیز دیگه ای برداشت کرده بودم
الان مدتیه دارم سعی میکنم دیگه به اینکه آینده اش چی میشه فکر نکنم. فقط حمایتش کنم 😟