مادرم خیلی زیاد بین ما ها فرق میزاره
مثلا الان من بخوام چیزی بخرم یا کلاسی برم برای من میشه ندار عالم
ولی الان داداشم رو گذاشته کلاس ریاضی ۱تا ۱۰۰ رو یاد بگیره
برای ۱۰ جلسه یک میلیون میخواد بده
برای الفبا باید ۳ میلیون میده
رفت برگشت هم اسنپ میگیره خوشحال هم هست
ولی برای منو خواهرم اینجوری نیست
خانواده ما هم از اول پسر دوست بودن
لازم نیس ک
میره مدرسه یاد میگیره
منم بین بچه هان فرق میذارم
به پسرم بیشتر بها میدم و عذاب وجدان وحشتناکی دارم
ولی حسم به پسرم بیشتره. بیشتر احساس داره
دخترم غر غروعه
مادر من اصلا بچهاشو دوس نداره
کاشکی فرق میزاشت حداقل
بحث دختر و پسری نیس
پسرم بچه دوممه از اولین روزی که دنیا اومد اصلا به اون صورت اذیتی نداشت همه چیش رو روال بود حتی شب راحت می‌خوابید
دخترم به اولمه از اول کولیک داشت به غذا خوردن افتاد هیچی نمی‌خورد کلا ناسازگار بوو از اول
حس میکنم این چیزا باعث شد به پسرم نزدیکتر بشم
ولی برا خرج و اینا بیشتز برا دخترم خرج میکنم سعی میکنم بیشتر بهش توجه کنم ولی قلبا پسرم رو بیشتر دوس دارم و این حس دست خودم نیس اصلا
من و خواهرم از بچگی اذیت خیلی کمی داشتیم
صبح بیدار می‌شدیم بدون صبحانه و بی هیچ اعتراضی با پای پیاده میرفتیم مدرسه ولی همون موقع هم مامانم ناراضی بود
الان داداشم مدرسه رو با بدبختی هفته ای یه روز میره
الان وسط ساله هیچی یاد نگرفته
که الان مجبور شدیم کلی هزینه کنیم بزاریمش کلاس
کلی خوراکی میخواد که بره و برگرده ولی باز اون عزیز تره
ربطی به آزار و اذیت نداره
کلا تو ذهن بیشتر ایرانی ها جا افتاده که پسر بهتره
