دیروز دختر عمه من به خونه مون زنگ زده ماک از هیچ خبر نداریم فوش میگف میخام بیام کوچه تون مامانمو میگف با جاقو شکمشو پاره کنم فوشای بد میگم چیشده میگ چرا مامان منو زده انداخته بیرون مامانش معتاده توهم میزنه خیلی ناراحت شدم فوش بد میداد دلمو شکست
یکی دو تا نیست ، کی بود داییم رو بعد مدتها دیدم می گفت اون موقع که یه خونه نود متری داشتم انقدر ناهار شام مهمونی و دورهمی و بگو بخند داشتیم رفت و امد داشتیم ، جا نبود بچه ها تو راهرو و اتاق مینشستن ، یه آش بار میذاشتیم میخوردیم غش می رفتیم از خنده ، بزن برقص خوشی ، الان خونه ام ۱۷۰ متره سوت و کور ، هر کی رفته تو کنج خونه خودش ، نمیدونم چی شد سنمون هم رفت بالا اصلا نفهمیدیم
عوامل زیاده ولی خودم بیشترین عامل رو خستگی روحی جوونای هر خونه میدونم که باعث شد بزرگترا هم فرسوده بشن ، جوونا از روبرو شدن و سوال پیچ شدن ترسیدن اذیت شدن دیگه تو جمع ها نیومدن ، مهمونیا کم رنگ شد
اگه زندگی جوونا مثل قدیم رو روال بود خیلی شرایط فرق می کرد ، قدیم خیلی عادی همه چی ردیف بود ، سربازی شغل ازدواج بچه ،، هیچ کدوم معضل و آرزو نبود ، توقعات دو طرف و شرایط اقتصادی اینجوری نبود
البته که تو حال بد جوونا و نوجوونا تصمیم گیری یه مشت عقب مانده ی خفته در عصر دایناسورها هم نقش داره ، از رشته های دانشگاهی که از ارزش افتادن و سر هر کوچه خیابونی مدرک دادن و این همه جماعت موندن با مدارک و سهمیه ها و پارتی ها ، عدم تناسب دانشگاه و بازار ، تحریم و له شدن شغلهای مخالف که وابسته به روابط بودن
اعصابی که تو بازیهای اموزش پرورش از بچه ها خرد میشه هم اثر موندگار داره
به نظرم به قول خودت سیستم نادرست اموزشی و پرورشی روح جوونارو خسته کرده و روحیه ای ندارن چون میدونن امیدی به موفقیت در علایقشون نیست و البته من از گوشی ام میدونم
چون که تو موبایل همه جور ادم پیدا میشه و وقتی میان زندگی شونو به اشتراک میذارن باعث میشن ادما خودشونو با همدیگه مقایسه کنن و افسرده بشن قدیما که گوشی نبود هرکی ی مهارت داشت حرفه ای بود اخلاقا سالم بود تربیتا سالم بود احتراما سرجاش بود دعوا نمیشد
دقیقا
این به رخ کشیدنا افسردگی رو زیاد کرده ، قدیم نهی می کردن بوی غذا به کسی خورد نشینین به خوردن حتما یه کم هم به اون شخص بدین ، الان همه ی خوردنی ها پوشیدنی ها لمس کردنی ها عشق و عاشقی ها رو ریختن جلو چشم این همه ادم که بین اونا خیلیاشون در حسرتن
این جور موقع ها مغز هم هنگ میکنه به جای ارامش و امید دادن بدتر میره تو فاز افسردگی
یکی از این بلاگرای زن که امریکاس همسایه عمه شوهرمه خیلی خوب میشناسن همدیگرو
بلاگره میاد همیشه حرفای نصیحتی به مردم میزنه خوب باشید مهربون باشید مردم ایران وحشی ان چرا !مارو ببینید چقدرررر خوبیم
مادر این بلاگر میاد ایران میره عمم میگه اینا خانوادگی مغرور وخودخواه جوری که کسی نمیشناختشون فکر میکرد خانواده سفیری چیزین انقدر تکبر غرور دارن و بقیه رو از بالا به پایین نگاه میکنن و گند اخلاقن
من از نزدیک ندیدمشون ولی اینستاشو میبینم بلاگره خیلی اداس خیلی فاز نصیحت برمیداره برای مردم فاز خوب بودن مهربون بودن با گذشت بودن ولی عمه شوهرم میگه ایران بودن ادمای فقیر و مسخره میکردن یا فقیر میدیدن پیف پیف میکردن حالمون بهم خورد از اینو اون
پشت گوشی در واقعیت اصلا اینطور نیستن خیلی ادابازو دروغگوئن جلوی دوربین مریم مقدس مظهر ادب و اخلاق و خوبی و انسان دوستی و مهربونی انقدر ازخودشون تعریف میکنن مردم بیچاره باور کردن اینا حتما بنده شایسته با لیاقت خدا هستن
