خوابگاه واقعا سخته، کلی خودم رو با درس و دانشگاه و کلاس زبان و باشگاه سرگرم میکنم، اما اینکه این همه دور از خانوادم، اینکه توی لحظات سختم ادم مطمئنی نیست که باهاش درد و دل کنم سخته[نمیتونم به بچه های خوابگاه اعتماد کنم]
نزدیک یک سال و نیم هم هست که خوابگاهی هستم، اما نمیتونم عادت کنم به این وضعیت
نمیدونم باید چکار کنم واقعا
من ک عادت کردم
خیلی هم راضی ام
سعی میکنم پیشرفت کنم اینجا تا خونوادم و خوشحال کنم و کار میکنم تا برای اونا ی چیز بخرم خوشحال کنمشون و با موفقیتم سربلند بشن
با خدا دردودل کن
واقعا تنها کسی هستش که میتونه به صورت کامل درکت کنه
هم نیازها و خواسته هات رو برطرف کنه
من با اینکه خابگاهی نیستم تنهایی تو دانشگاه بد اذیتم میکنه حالا شما ک بدترر .. نمیدونم واقعا تنهایی سخته واقعا من خانوادم نباشن تو روز ندارم هیچکسیو حرف بزنم باهاش سخته
تو مراحل بعدی زندگیت بیشتر متوجه میشی که تنهایی
رشته ات اینده دار باشه ارزششو داره
آفرین بهت که به بچه ها ی خوابگاه اعتماد نداری
کار خوبی میکنی
دردودل هم با خدا بکن و یا بنویس
