دوستان من چندماهیه دوران عقد هستم و انشالله خردادعروسیمه
هردو تهران هستیم و خانواده شوهرم حدود شش هفت منطقه از ما پایینتر ساکن هستن و خونه ی شوهرمم همونجاست و ۵۵ متره که متراژش مهم نیست یکم بخاطر دورشدن از محل خودمون و رفتن به ته شهر ناراحتم
موقع ازدواج هم راجع به اینا خیلی جدی حرف نزدبم
خب
منم دوروز پیش گیر داده بودم به شوهرم که خونتو یابامستاجرت تمدید کن یابده مستاجر جدید بیا سمت بابام خونه اجاره کن
پولشم داره ولی قبول نکرد و گفت به اون محل عادت داره و نزدیک بازاره واسه رفتوامدش راحته مسیر دور روی موتور کمردرد میگیره و ...
منم برم اونجا خیلی خیلی غریب میشم وگرنه محله بدی نیست من خودم دوست ندارم برم ته شهر
دیگه عزیزم ازدواج همینه باید بتونی ب خاطر زندکیت دل بکنی از چیزایی،
من که از تهران اومدم زاهدان
ادامشو نخونده میگم مقصر شمایی
وقتی هیچ حرف واصراریم نداشتی اولش پس حالام بیخودی اعصاب ملتو بهم نریز و بهونه نگیر
کجا میشینن؟
خلاصه خیلی عصبانی شده بودم گفتم وقتی میری اونور شهر دخترمیگیری فکر زندگی اینده هم باش تو عاشق عوارضی تهرانی قرارنیس دخترمردمو برداری ببری اونجا زندگی کنه 😔
هوس پدرزن پولدار میکنی به این چیزاشم فکر کن
حالا خونشون اصلا نزدیک عوارضی هم نیست من به طعنه اینو گفتم که خاک برسرم
شرایط منو داری..منم حس میکنم اشتباه کردم از محل خوب خونه پدری اومدم پایین تر☹و همش دورم از خانوادم
شوهرمم هیچی نگفت ولی خیلی ناراحت شد و فقط گفت فاطمه نزار بینمون نفرت بیفته گفت من فقط خیلی دوستت دارم وارم مدارامیکنم باهات وگرنه تو انگشت کوچیکه ی مامانتم نمیشی و ادما اینجور جاها خودشونو نشون میدن
بعدش دیگه رفتیم خونشون بازم بدبخت سرمو بوسید گفت بهش فکر نکن عیب نداره بخدا من خونرو خیلی سخت خریدم همون هم برام خیلی ارزش داره توروخدا خونه باباتو توسر من نزن
منم معذرت خواستم و واقعاااااا شدمنده شده بودم عذاب وجدان داشتم
دیگه چیزی بروم نیورد و طبیعی بودیم باهم اما مثل همیشه نه 😔
چقد عین همسرمی ی چی میگی بعد پشیمون میشی
