همیشه برایم سوال بود آدمهایی که عشقشان تنهایشان می گذارند چرا روز به روز گوشه گیر تر و کم حرف تر می شوند؟؟؟ تا اینکه تو تنهایم گذاشتی
وقتی رفتی، وقتی فهمیدم نگه داشتن اشکهایم مثل نگه داشتن تو محال است... دیدم رفته رفته دارم تنها تر میشوم دیدم از هر جاییکه شلوغ است دارم فاصله میگیرم
از باز شدن لبهای آدمها ترسیدم از باز نشدن لبهای آدم ها ترسیدم... نکند این لبی که باز شده میخواهد از تو بپرسد
نکند کسی که نگاهم میکند و هیچ حرفی نمی زند تو را وقتی که دستهای کسی را گرفته ای یا وقتی که هنگام خداحافظی پیشانی اش را بوسیده ای دیده است...
از همه دور شدم از همه ترسیدم. به همه ی نگاهها و سوال ها مشکوک شدم نکند کسی که حالم را میپرسد میداند دارم از نبودت دق میکنم... نکند کسی که ساعت را میپرسد میداند این چند وقتی که نبوده ای اندازه صد قرن مرده ام...
مدت زیادی نگذشت که فهمیدم چرا آدمهایی که عشقشان تنهایشان می گذارند روز به روز گوشه گیر تر و کم حرف تر می شوند؟؟؟ عزیز تا ابدم تو با رفتنت به بهترین شکل به این سوال جواب دادی