من توی شهر غریب زندگی میکنم، شوهرم تا شب سرکاره، به غیر از شهر خودمون هم اجازه نمیده هیچ جا برم! شهر خودمون هم که از نظر شهری و امکانات دست کمی از روستا نداره! منی که تهران بودم اینجا برام خفست! مادرم یبار که اومده اینجا میخواست منو ببره و نذاره دیگه برگردم! میگفت من یک هفتست اینجام،دارم دیوونه میشم، تو چجوری اینجا زندگی میکنی!؟ بخاطر همینم اصلا از خونه بیرون نمیرم، از صبح تا شب توی این چهار دیواری تکو تنها باید بپوسم
الهی عزیزم دوری خیلی سخته ، کلاسی چیزی نرفتی حداقل تو شهرخودت یجوری مشغول شو ، منم شهرم والا چیز جالبی ازش درنمیاد انچنان ولی خودم خسته شدم ی تایمی زیاد کلاس میرفتم و الان نه حس مفید بودن نمیکنم هیجوره دوست و رفیق اونطوریم ندارم ک همش بیرون باشیم
من آدم برونگرایی هستم، به شدت با فامیل رفتو آمد داشتم،با خواهرمو دخترخاله هام همش درحال تفریح و گردش بودم! فقط عشق به شوهرم باعث شد از همه چیز دست بکشم! الان بخاطر بدهیامون مجبوره زیاد کار کنه! منتظرم ببینم بدهیامون که کم شد چکار میکنه! اگر ببینم هیچ تلاشی نمیکنه و این منم که دارم از بین میرم،حتما یه فکر جدی میکنم! خودش درونگراست و همش میگه من آرزومه جای تو بودم
