از بچگی با فقر و نداری
با بی احترامی و ناسزا
با ترسا و خودکشی مکرر
از سمت خانوادم
بزرگ شدم درحالیکه سربراه و آروم و عاقل بودم ..
ازدواج کردم با امیدهای زیاد اما
روز به روز همه‌چی بدتر شد
و به جایی رسید که آرزو میکنم به دورانی برگردم که دختر ده ساله بودم از ترس خانوادم توی سرما مینشستم پشت خونمون دعا میکردم که نجات پیدا کنم ...
زندگیم سراسر جهنم بوده همیشه
کاش مرگ مارو بدن زودتر خلاص شیم ...
حالا با افسردگی و کلی تروما
با حال داغون و خانواده ای که روز به روز ذلیل تر میشه ،زندگیم که هر روز بیشتر از هم میپاشه
با سنم که بالا رفته و هیچ خوشی ندیدم ،
خدا رو صدا میزنم ...
هی صدا میزنم
هی صدا میزنم
چندسالته؟بچه هم داری؟
احساس بدی دارم به خودم
از خودم بدم اومده
انگار که به دنیا اومدم تا عبرتی باشم برای بقیه ،خدا هم که ساکته مدتیه ...
نمیتونی زودتر جدابشی و تنها زندگی کنی؟؟ چرا الکی جوونیت حروم میکنی این روزا ک داری تحمل میکنی دیگ برنمیگرده بهت
بدتر از الان ک نمیشه زندگیت بد طلاق
مهریت رو بگیر ک بتونی یه خونه رهن کنی بعد برو دنبال کار
خدا نجاتت بده ولی برو سرکار
کار پیدا کن و یواش یواش شرایط جدا شدن را فراهم کن
نمیتونی بری یه هنر یاد بگیری کار کنی؟
کاشت مژه یا ناخن کار بشی
خیلی حالت بهتر میشه طلاقم بگیری نیاز نیست برگردی پیش خانوادت
