خونواده شوهرم توی ذوقشون خورده بودو انتظار پسر داشتن..من اصلا درکی از پسر و دختر و ..نداشتم و همیشه سرم توی درس و مشق بود و اصلا برام مهم نبود..دختر من ۳ ماهش بود که پسر خواهرشوهرم بدنیا اومد..جشن گرفتن مهمونی گرفتن و اونشب خونه ی خواهر شوهرم خیلی دلم شکست ..و عمیقا حسودی کردم ..که چرا برا دختر من اینکارا رو انجام ندادن و اونجا جرقه ی یه تصمیم احمقانه توی ذهنم زده شد..هنوز دخترم ۹ ماهش بود البته شیر خشکی بود که دوباره باردار شدم به امید اینکه این پسر باشه و من رو هم اونجوری تحویل بگیرن اما شوهرم حاضر نشد باهام بیاد بریم تحت نظر دکتر یه چیزایی رو رعایت کردم و این یکی هم دختر شد...
افسردگی مطلق گرفته بودم و تالحظه ی آخر امیدوار بودن جنسیت اشتباه باشه اما نبود ..راستش همون لحظه که دخترمو توی بیمارستان دیدم عاشقش شدم ..
و کلا دیگه نسبت به حرف بقیه بی تفاوت شدم ..شوهرم خیلی دوسشون داشت ..دوباره شروع کردم برای استخدامی درس خوندن ..ساعت‌هایی که بچه هام خواب بودن بیدار میشدم و درس میخوندم اما متاسفانه توی امتحانای استخدامی فقط یه نفر بهداشت محیط برمی‌داشت و من قبول نمی‌شدم..
لایک لطفاً
ادامههه
افسرده بودم خسته بودم و احساس شکست میکردم ..توی همون گیر و دار که من به کسی به جز خودم و ناکامی هام فکر نمیکردم مادرم سکته ی قلبی کردن و فوت کردن...فوت مادرم مثل یه زلزله بود..همونقد مهیب و ویرانگر..همیشه یکی از اصلی ترین انگیزه هام برای درس خوندن این بود که به مامانم کمک کنم بعداز اونهمه سختی و بدبختی که بخاطر ما کشیده بود اما نتونستم و بقیه برادرخواهرام هم نتونستن ..چون همه درگیر مشکلات خودمون بودیم..مادرم توی ۶۱ سالگی خسته شد و بار زندگی رو گذاشت روی زمین و رفت ....
خونه ی پدری ما جمع شد و عملا ما بی تکیه گاه و پشتو پناه موندیم...
الان از همیشه خسته تر و غمگین ترم...
از زندگی توی روستا خسته شدم اما شوهرم با برادرش توی رو ستا یه شغل شریکی دارن و خونوادش مثل کنه چسبیدن بهش ..ولمون نمیکنن..
و شوهرم هم به اونا بی نهایت وابسته س
الان توی این نقطه ای که هستم به پوچی مطلق رسیدم
نه توی درس به جایی رسیدم که بتونم خودم رو نجات بدم نه ازدواج موفقی دارم..نه زندگی شادی دارم..نه مکان زندگیمو دوس دارم ..نه مادر خوبی هستم چون اکثرا ناراحتم و بعضی وقتا سرشون داد میزنم دعوا میکنم..هیچی ..و چیزی که قلبم رو شکسته اینه که شوهرم برگشت بهم گفت تو از اون عروس هایی هستی که دوس داری من رو از خونوادم جدا کنی.بخاطر چی اینجوری میگه؟چون چندین بار بهش گفتم دوس ندارم بچه هام روستا درس بخونن..منی که هفت هشت ساله دارم توی این خراب شده بخاطر وابستگی آقا به خونوادش زندگی میکنم ..منی که توی یکی از بهترین دانشگاه ها درس خوندم و بدبیاری آوردم..الان میگم چرا باید تن به این زندگی بدم؟
چرا پازل زندگی من اینجوری چیده شده؟من چکار کنم؟
به فرار فکر میکنم ..به خودکشی فکر میکنم..به طلاق فکر میکنم
اما درنهایت هیچ غلطی به جز خودخوری نمیکنم
دوستانی که آنلاین هستن لطفا بگن چجوری از این منجلاب بیام بیرون
من تو شهرم هوا الوده بچهام همش سرفه دارن همش مدازس راتعطیل میکنن ترس از بیماری خودم وبچهام ارامش راازم گرفته، از بچگی زندگیم بافقرونداری ونگم برات الانم نه عشقی نه علاقه ای ،حداقل شما یه دانشگاه رفتی من اونم ندیدم وزندکیم حروم شد چون پدرم خونه میخابید وکار نمیمرد ماهم سوختیم
خیلیها هستن که حسرت زندگی الان شما رو میخورن کمی بیشتر به داشته هات توجه کن
الان دیگه زندگی تو روستاه مثل قبل نیست روستاها الان اکثر اب برق گاز تلفن و هوای سالم دارند
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز