سلام بچه ها
من یه چند وقتی هست که تصمیم به رشد فردی گرفتم ...ازوقتی محیط زندگیمو دیدم که بسیار سمی بود پر از ادمایی که کلامشون محتوایی جز قضاوت و پرخاشگری کلامی و غیبت نداشت ...من وقت زیادی گذاشتم برای کتاب خوندن و خداروشکر تونستم یه مقدار خودمو بالا بکشم از لحاظ شخصیتی، بعلاوه تحصیلات آکادمیک رو هم قصد دارم ادامه بدم ؛ هنوز دانشجوی مقطع کارشناسی رشته پرستاری هستم
مشکلم اینجاست که نسبت به محیط زندگیم خیلی حساس شدم ...خوب که دقت میکنم همسرم ؛مادرم ؛ خواهرشوهرم ؛ دوستم و....کلا نزدیکانم که باهاشون وارد ارتباط گرفتن میشم بعد از اتمام ارتباط حس خیلی بدی میگیرم نگاه که میکنم منم همراهشون غیبت کردم ؛ قضاوت کردم و به طور کلی از ارزشهام فاصله گرفتم .....
نمیتونم محیط زندگیمم حذف کنم ؛ از طرفی نمیتونم منکر نیازم به ارتباط گرفتن بشم منم مانند هر انسانی؛ موجودی اجتماعی هستم.
راهکارتونو میشه در اختیارم بگذارید؟
در کنار لطف دوستان گرامی ؛
از شما عزیزان هم که نظرتون واقعا برام ارزشمنده میخوام که اگه مقدوره کامنت بگذارید
