من دوسال پشت کنکور بودم ( در واقع بهتره بگم دو سال زندگیم نابود شد ) در حالیکه همه همسن و سالای من موفق بودن
و در نهایت 20 سالگی پزشکی تهران قبول شدم ( روزانه ) الانم ترم چهارمم
دروغ چرا از چیزی که الان هستم راضیم و خییییلیا حسرت جایگاهمو دارن
ولی بعضی وقتا خوره میفته به جونم که کاش همون 18 سالگی قبول میشدم و از بقیه ادما عقب تر نبودم این ادمایی که دارم به خودم مقایسه میکنم نه پزشکی میخونن نه دانشگاه تاپ یا دولتی ولی امسال لیسانسشونو میگیرن و من باید تا 26 سالگی درس بخونم و در نهایت بتونم کار کنم
