چیزی که من دستگیرم شد اینه که تو هم یه مدل دیگه از پدرت هستی از اون مدل آدمایی هستی که همش میخوای آه و ناله کنی و خودتو بدبخت عالم نشون بدی این جور آدمها با این کار فقط دنبال جلب توجه و تایید دیگرانن که هیچ فایده ای هم براشون نداره در هر صورت زندگی خودته میتونی به رفتارت ادامه بدی که آینده ت میشه چیزی شبیه پدرت یا اینکه مثل مادرت خودت سعی کنی زندگیتو بسازی
من میخواستم آه و ناله کنم حداقل با یه آدم راجب این صحبت می‌کردم با یه دوست یه دختر عمه یه دختر عمو من حتی پیش خواهرم چیزی نمی‌گم که اون خیلی فکر نکنه ما بدبختم ناامید نشه من حتی به بابابزرگم به داییم که قطعا طرف ما رو میگیرن چیزی نگفتم که این با ما چیکارا میکنه کن فقط فقط اینجا گفتم فقطططط چطور میشم مثل اون؟
نمیدونم واقعا من زیاد مینالم یا واقعا اینا مشکلاتی هستن که نیازه بنالی براش
بله آدم از مشکلات ناله میکنه اما نه اونقدر که همه ی زندگیش بشه فقط ناله بلکه بعدش راهی پیدا میکنه فکر کن همین مادرت اگه نه شغل و درآمدی داشت نه خانواده و پشتوانه ای داشت مجبور بود تا ابد توی این زندگی بمونه اونوقت این حرفایی که تو میزنی رو بزنه اما تو در اون شرایط نیستی چون در واقع این زندگی مادرته و تکیه گاهت مادرته
یعنی این زندگیه موقت توئه چون همیشه قرار نیست اونجا بمونی یا ازدواج میکنی میری یا دانشگاه میری یا سر کار میری و مستقل میشی
نمیدونم منظورم رو متوجه میشی یا نه
موفق باشی
این حست بخاطر اینه که از بچگی آزار روحی دیدی
مغز مردم شهر پوسیده که پوسیده به درک
تا حالا زندگی نکردید از الان به بعدم نمیخواید زندگی کنید؟
اتفاقا پشت مامانت باش طلاق بگیره برید برای خودتون زندگی کنید به خدا هیچی مهم تر از آرامش نیست
