از زندگی خسته شدم. دیگه هیچ ارزویی ندارم روحیه ام داغونه دیشب به خدا التماس کردم زود منو از این دنیا ببره هیچی نمیخام فقط میخام زود بمیرم شدم شبیه مرده متحرک
من زنم مادرم ولی از مادر بودن زن بودن هیچی نفهمیدم حس پوچی دارم حس بی ارزش بودن بدردنخور بودن حس اضافی بودن حسی که واسه هیچکس مهم نیستم زحماتم به هیچ دردی نمیخوره هیچکی منو نمیبینه
ایشالا باعث و با نی حالت بمیره
خودتو مهم بدون به خاطر خودت و بچه ت زندگی کن هیچ کس نمیتونه حس ارزشمند بودن بهت بده اگر خودت اونو حس نکنی اینقدر روی کمبودها و نداشته هات زوم نکن که داشته هات رو نبینی منم ی روزی مثل تو بودم عین الانت سی و چند سال افسردگی و حال بد ولی خواستم و عوض شدم
یکم آروم باش وراحت فکرت رو درگیر نکن باهمین چند کلمه حرف میشه فهمید خودت داری این حس رو به خودت تلقین می‌کنی و دیگران هم بعد از این که خودت قبول کنی مجبور میشن قبول کنن
ببین به والله اگر به مودت برسی چیزی رو که توقع داری دیگران بهت بدن اول خودت به خودت بدی ی زنی باشی که از لحاظ ظاهر و باطن به خودت بها بدی خونه ت دست گل باشه زیاد دنبال توجه و محبت نباشی خودت ،خودت رو دوست داشته باشی اطرافیانت هم کم کم تغییر میکنن
این که متوجه شدی شوهرت ناراحتیش به خاطر حرف شما بوده خوب جای بحث داره اما اصلا چه دلیلی داره که به شوهرتون در مورد دختر جاریتون حرف برنید میدونید گاهی ما خودمون رو باید باز خواست کنیم
اگه برای بازی یه چکش دست یه بچه بدی اون همه چیز رو میخ میبینه شما آلن با ابراز این مسله چکش رو دادی دستش
حالا بیا اون چکش رو بگیر و بجاش اطمینان بده که چون با اون هستید خوشحالید معجزه را خودت میبینی
وبعد دیگه با کسانی گه ناراحتت میکنن کاری نداشته باش بهشون رنگ نامریی بزن ونبینشون
و بعد از مدتی که بدون تنش بودید دوباره این حرفها رو بخون که خندت میگیره
