دقیقا از وقتی به مادرم گفتم یبار میگه باشه جدا شو‌یبار میگه نه جدا زندگی کن طلاق نگیر یبار میگه بخاطر بچه ها تحمل کن یبار میگه من هیچی نمیگم با اینکه میبینه من و شوهرم نقطه اشتراک خیلیییی کمی داریم بازم از ته دل موافق طلاقم نیست
مادرمن بااینکه میبینه من وشوهرم دقیقا مث شب وروز هستیم باز اصرار داره ابروریزی نکنم وزندگیو پیش ببرم وهمه چی به من بستگی داره واین حرفا ومنطقا که مال قدیمه وهرموقع اسم جدایی پیشش میاره بخدا انقدر حالش بدمیشه انقدرخالش بدمیشه انقدر دست وپاش شل میشع وخودشو میبازه که من میگم الان سکته میکنه وبخاطر همینم هس عین سگ دارم میسوزمو میسازم چون میدونم فردا براش اتفاقی پیش بیادهمه ازچشم من میبینن
چیبگم یه بدی داره من نمیخوام دیگه ازدواج کنم
ولی مطمئنم منو شوهرمیدن خونوادم
بعدشرایط خونه بابام ازخونه خودم بدتره
نمیدونم چیکاکنم اصلا براهمین شرایط ازدواج کردم ولی متاسفانه انتخاب درستی نکردم نمیدونم بایه بچه برگردم تواون خونه یانه
درک میکنم شرایط سختی من برای فرار از خونه پدری تن به ازدواج دادم سعی کن از الان شروع کنی پول دربیاری تا بعد از طلاق بتونی خونه اجاره کنی
بعد از طلاق تو یه مادر مجردی زندگی خودت به کسی ربطی نداره به خاطر بچت جلوی خانواده وایسا
میدونی هرکسی یه مدلی راحته ، من از غربت اینجا میترسم .دوس دارم نزدیک پدرمادرم باشم .شاید یکی از علتهاش اینه میگرن دارم ووقتی عود میکنه به شدت ناتوان میشم .اون لحظات واقعا نیاز دارم حداقل یکی باشه حواسش به بچه ها باشه من خودمو تو یه اتاق تاریک حبس کنم تا دوره اش تموم بشه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز