چ غلطا..ب همسرت رو نده...نمیگم زندگیتو تلخ کن ولی برای ی سری داشته ها باید جنگید..ی جوری رفتار کن اگه دوروز دیگه ب مشکل خوردی روت بشه مشکلتو ب پدرو مادرت بگی..بهت نگن برو بچسب ب همون شوهری ک بخاطرش قید مارو زدی.ی عمر واستون زحمت کشیدن ک حالا ی نفر بیاد واسه دیدنشون براتون امرو نهی کنه؟
والا من باشم عمرا با اون ادم‌ازدواج کنم البته من پسرم ولی احترام به طرف مقایل باید دو طرفه‌باشه باید احترام و ارزش قائل بودن معیار ادما باشه حالم بهم میخوره وقتی بحث از این میشه که ادما بخان همدیگرو محدود کنن اخه این ازدواجه یا زندان؟
میگم ببر مستاجر دوساعت پدر من دوساعت پدر شما
بهش برخورد گفتن اجاره خونه رو بده اینجا دوتومن میدم جای دیگه دوتومن پیدا کن
میگم تو ب برادرت میرسی میگه برادرهای من بچه ان
میگم خب مادر پدر سالم دارند اما محبت میکنی میری منم حق دارم ی روزای مادرم نیاز داشت برم
مادر پدر من حتی به پسرشون کاراشون نمیگن کاراشون خودشون میکنن میدونم بامن کاری ندارن اما از جواب های بی منطقش سیر شدم یعنی حق ندارم ب عنوان زن ی روز دلم خواست بگم تنها برم خونه پدرم
چند بار تو بحث گفتم من زندانی ام مگه
بهش برخورد
میگه زندان نیست زندگی همینه
من تمام شرایطم افکار قبل ازدواج گفتم و همه رو اوکی داد بعد عروسی این رفتارهاش شرکت کرد
الانم میگن من نمیخاستمت پشیمونم حتما دختر هست ک هفته ای ۲ ساعت قبول کنه تو زن زندگی نیستی
