اول از همه چیز بابت اینکه با تاخیر جواب میدم عذر میخوام…
خب میدونی حقیقتاً من شخصیت وابستهای ندارم و میشه گفت بین تمام دوستهام تنها وابستهی اون آدم بودم اون هم چون ۵-۴ سال هر ثانیهام رو با اون گذروندم و از همه مهمتر برام امنترین انسان جهان بود
و خب من هم غیر از اون ۹۹٪ انسانها رو نمیتونم و وابستهشون نیستم و نمیتونم باشم
قبلتر ها چون میترسیدم بقیه دوستهام رو از دست بدم هربار تمام تلاشم رو میکردم که مهربون باشم سعی میکردم خوب باشم (حداقل تا جایی که میتونم) اما هرروزی که با این هدف روزم رو شروع میکردم با همین طرز فکر روزم رو تموم نمیکردم
با ناامیدی تموم میشد
برای همین دیگه تلاش نمیکنم دیگه خودم رو عوض نمیکنم چون میگم واقعاً چه اهمیتی داره؟
هرکس با اخلاق و خط قرمزهام مشکل داره میتونه بره و جا رو باز بذاره برای آدمهای با درک و شعور
چون قرار نیست ۸ میلیارد نفر آدم نسخهی کپی شده از همدیگه باشن