عزیز دلم روحشون شاد باشه. می دونم ترس از دست دادن مادر بزرگترین ترس زندگی هر کسیه و تا کسی تجربه نکرده باشه حتی نمی تونه تصورش کنه. خدا دل برادرزاده هاتو آروم کنه. پرسیده بودی که چجوری باید برای بچه توضیح داد مرگ رو. بهش نگید رفته سفر چون نسبت به سفر بدبین میشه و در اینده برای سفر رفتن دیگران یا خودش دچار اضطراب میشه. بهش نگید رفته پیش خدا یا خدا آدم های خوب رو می بره پیش خودش چون نسبت به خدا بدبین میشه و رابطه اش بد میشه با خدا. مرگ رو به خواب تشبیه نکنید چون ممکنه دچار اختلال خواب بشه. خیلی ساده بگید کسی که از دنیا رفته دیگه نیازی به غذا و هوا نداره و برای همین به خاک می سپریمش که به آرامش برسه و برای مرحله بعدی زندگیش آماده بشه
خودتون و برادرتون هم سعی کنید دوره سوگواری رو طی کنید و به زندگی عادی برگردید چون ناراحتی شما هم به اونا منتقل میشه. اگه با توجه به روحیات بچه صلاح میدونید بهش بگید در گذشته برای حرف زدن با اون عزیز باید حتما میرفتین پیشش اما الان حتی اگه تو دلتون با اون حرف بزنید اون صدای شما رو میشنوه و براتون دعا می کنه و از طریق دعا کردن خوبی هاش به شما میرسه. تو مراسم ها هم گریه کنید اما شیون نکنید دیدن زاری و ششیون بلند اثر بدی میذاره رو بچه ها. بعد از مراسم ها هم برای همدردی با بچه گریه نکنید فقط مثلا بهلش کنید دستش رو بگیرید و حس همدردی رو با چشماتون منتقل کنید. سعی کنید با خانم های فامیل زنزدیک مث عمه و خاله وقت بگذرونه که حس مادرانه باهاش دارن.
اگه لازم شد حتما به مشاور مراجعه کنید و نگذارید افسرده بشه. یه تمرین عملی اگه نمی تونه بخنده اینه که یه چیزی شبیه خودکار رو افقی بین لباش بگدارید که لبش ولو به حالت مصنوعی به خنده باز بشه این کار مث مهندسی معکوس عمل می کنه و همون اعصابی که پیام خنده رو از مغز به عضله می فرسته؛ حالت خنده رو از عضلات لب به مغز منتقل می کنه حس لبخند بهش میده و اونو شاد میکنه
ان شالله که خدا شما رو برای اون بچه ها حفظ کنه و به همه تون ارامش و خوشبختی بده
