کیا مثل من هستن و خونه ی امید ندارن

هیچ کس و هیچ جا ندارم دست بچمو بگیرم بریم 

شوهرم ولمون کرده ، طلاق گرفتیم ولی اصلا نمیاد به دخترش سر بزنه

خانوادم انقدر اذیتم کردن که ارتباطمو قطع کردم ، تازه انقدر آدمای دلگیری هستن که دخترم نمیومد خونشون 

نه خواهر برادر متاهل و مهربونی دارم برم خونش

یعنی به معنای واقعی هیچ جا برای رفتن ندارم

هرروز دخترمو میزارم ماشین میریم یه دور تو خیابونا میزنیم برمیگردیم 

دلم خیلی برای دخترم میسوزه ، خیلی بی کسه 

دخترم نه سالشه 

از در و همسایه خجالت میکشم انقدر که تنهاییم و هیچ کس بهمون حتی سر نمیزنه