انتخاب و ازدواج اشتباهه من

از الان خودم بگم :

۳۱ سالمه ولی جسم و روحم ۷۰ و ۸۰ ساله است...

موهام سفید شده جوری که باید مدام رنگ بزارم ...

پوست صورتم چروک داره میشه ... زیر چشام کاملا چروکه

اصلا احساس خوشبختی ندارم 

سالهاست نخندیدم 

سالهاست رنگ و روی محبت و عشق ندیدم

احساس تعلق خاطر و امنیت نمیکنم

عزت نفس و اعتماد ب نفسم از بین رفته

و تو نقطه ای ایستادم که هیچی برای از دست دادن دیگه ندارم و خودمو کاملا گم و فراموش کردم

دخترمم خیلی باهوشه . مودبه . و کاش بتونم مادر شادی باشم براشم و تو خونه ای باشه که احساس خوشبختی کنه

خونمون تا وقتی شوهرم نیست خوبه

اون که میاد جهنمه

یه کارهاییم میکنه که تقریبا هر هفته دعواهای سنگین داریم

راستی رابطه جنسی هم اصلا نداریم

میخوام تصمیم درست بگیرم

با این ادم که نمیشه زندگی عاشقونه ای ساخت

دوتا راه دارم که هر راه بدی های خودشو داره

راه اول . چون منو دخترم هیچکسیو تو دنیا نداریم . بخاطر اینکه اسم پدر بالاسر بچم باشه و اگر برای من اتفاقی افتاد حداقل دخترم بدونه باباشو داره . بمونم ولی فقط مثل دوتا همخونه که کاری بهم نداریم باشم . و فقط به خودم و دخترم حواسم باشه . انگاری اون وجود نداره

راه دوم . طلاق بگیرم . خونه جدا بگیرم و با دخترم تنهایی زندگی کنیم . چون دختر بچه دارم . دنبال ازدواج دوم نیستم . زندگی دخترم برام خیلی مهمه . اگر قراره پدر نداشته باشه و بچه طلاق بشه . میخوام حداقل منو داشته باشه و نمیخوام درگیر ناپدری و زندگی دوم و هزار جور اتفاق دیگه بشم . اگر طلاق بگیرم . میخوام دیگه تو ارامش و امنیت خودمون باشم و به هیچ قیمتی نمیخوام دیگه دچار چالش و دردسر بشم

فقط دنبال یه زندگی اروم و بی دغدغه ام . همین

نظرتونو بگید🙏

تنها دلیلم واسه موندن و زندگی مثل همخونه 

پدر داشتن دخترمه . چون من و دخترم تو دنیا هیچ کسیو نداریم . و تنها کسی که اگر برامون اتفاقی بیوفته میتونیم روش حساب کنیم باباشه ... و میترسم از تنهایی و بی کسیمون ... یه زن و دختر تنها ... تو این دنیا ... میترسم از مریض . مزاحمت ادمها و هزار جور بالا و پایین دنیا . نه برای خودماااا . برای دخترم میترسم . اومدو یک روزی من نبودم . اون میمونه تنها تو این دنیا . چون میدونم بعد از طلاق شوهرم مارو فراموش میکنه و میره دنبال دنیای خودش

دقیقا حرف عقل و منطق خودمم همینه

بنظرم کار درست و اصولی طلاقه

و تنها دلیلم که طلاق نگیرم تنهایی منو دخترمه بعد از طلاق

نمیدونم این ترسم چقدر عاقلانه است یا بخاطر شرایط روحی بدی که دارم این ترس بیخود رو دارم

اگر تنها خودم بودم 

صد در صد طلاق میگرفتم

اصلا هیچ شکی ندارم که باید از این مرد جدا شد و تا الانم اشتباه کردم و موندم

اما نمیخوام از چاله تو چاه بیوفتم

تا اینجای زندگیمو که بخاطر تصمیمهای اشتباه باختم

میخوام حداقل از اینجا به بعد اشتباه نکنم...

فکر درامد رو کردم . میخوام تو رشته تحصیلیم وارد بشم و مطمنم که درامد خوبی هم بهم بده . اونقدر که از پس خودمو بچم بربیام

از روزی که مغازه امو بستم و دیگه درامد نداشتم

یکسال تمام فکر کردم به شغل

و الان دقیقا میدونم که میخوام چجوری پول دربیارم

و انشا... خدا کمکم کنه برنامه ریزی کردن و  از پس درامد برمیام

الان تنها و تنها دلیلم برای طلاق گرفتن یا نگرفتن تنهایی بچمه

من دیگه این مرد رو نمیخوام

چه تو یه خونه باهاش زندگی کنم و چه جدا بشم

میخوام راهه خودمو برم دیگه

میخوام تو کاری ک انتخاب کردم رشد و پیشرفت کنم

روی خودم کار کنم و خودمو بازیابی کنم

حواسم به بچم باشه

من راهمو انتخاب کردم

فقط نمیدونم جدا بشم یا بمونم

تنها ترسمم تنهایی و بی کسی بچمه

میترسم من بمیرم و اون دیگه هیچکسی رو نداشته باشه و باباشم زن بگیره و دخترم تنها تو دنیا بمونه...

البته که من هرچقدر هم بگم مثل دوتا هم خونه ایم

بازم از این ادم بهمون زخم میخوره

هرچی هم ازش دور بشیم . بازم دیوونه بازیاش بهمون میرسه

بله واقعا دوراهی سختیه

کسیو ندارم که باهاش حرف بزنم

مشاوره هم زیاد رفتم ولی خوب نبودن . همین که بچه دار شدم اثر مشاوره ها بود .... 

نمیدونم چجوری راهمو پیدا کنم

فقط از خدا خواستم راهو نشونم بده 

و هر بار دروغ و خیانت و مکر و حیله شوهرم باعث میشه که دلسردتر بشم و به جدایی فکر کنم

هی میخوام زندگیمو بسازم

هی میخوام سرنو بندازم پایین و با حداقلها ادامه بدم

اما هر بار یه حرکتی ازش میبینم که میفهمم این ادم درست بشو نیست و شیطانه ...

دلم به بچه طلاق کردن بچم نیست

اما راه درست و عقلانی هم طلاقه از این ادم

حس میکنم بعد از طلاق خودمو بچم شرایطمون بهتر میشه

ولی از تنهایی میترسم

اینقدر تو زندگیم اشتباه کردم 

ازدواج اشتباه

بچه دار شدن با ادم اشتباه

که دیگه جسارتمو از دست دادم

میگم نکنه بازم اشتباه کنم و تو دردسر بعدی بیوفتم

 مطمنم از شغلی که براش برنامه ریزی کردم و درامد داشتنش

اول وارد کار میشم

مدتی کار میکنم تا هم هزینه خونه و وسایل بعد از جدایی رو اوکی میکنم

هم جای پام سفت بشه و بعد جدا میشم

تا وقتی که درامد و خونه ای نداشته باشم برم 

جدا نمیشم اصلا

ولی اینقدر فکرم درگیر عاقبتم با شوهرمه

که تمام تمرکزمو گرفته و همش دارم به این موضوع فکر میکنم که تکلیف زندگیمو روشن کنم

نمیدونم چشمم رو روش ببندم و بیخیالش بشم و اماده طلاق بشم

نمیدونم به فکر زندگیمم باشم و راهه مدارا رو پیش بگیرم

عین خوره تو مغزمه این موضوع 

و انگاری تا تکلیف این قسمت از زندگیمو روشن نکنم

نمیتونم به قسمتهای دیگه فکر کنم !

هر روزم یه چیز جدید از شوهرم کشف میکنم که درگیرم میکنه

میخوام تکلیفمو باهاش بدونم . مغزم ازاد بشه از این تصمیم . تا بتوننم تمرکزمو بزارم روی قسمتهای دیگه

اگر تصمیمم به طلاق بشه هم شاید یکسال شاید سه سال ... طول بکشه تا اجرایش کنم و شرایطو اماده رفتن کنم