فکر کنم در کتاب بحارالانوار روایتی از «امام صادق(ع)» بیان شده که ایشان فرمودند :
«خداوند به حضرت «داوود(ع)» وحی کرد:
ای داوود! هرگاه بنده مومن گناهی کند و سپس از آن گناه برگردد و توبه نماید و به هنگام یاد کردن از آن گناه از من شرم کند ، او را بیامرزم و آن گناه را از یاد فرشتگان نگهبان اعمال ببرم و آن را به نیکی بدل کنم و از این کار مرا باکی نیست که من مهربانترین مهربانانم»؛
این امر اهمیت توبه و رحمت بی انتهای پروردگار را نشان می دهد.