چند ساله اینجوری شدم ک اگه با کسی قهر کنم دیگه ب آشتی فکر نمیکنم چ موضوع ساده ای بوده باشه چ...بیخیالش میشم الان با خیلیا حرف نمیزنم دایره ارتباطیم محدود شده
ولی از حرف نزدن باهاشون ناراحت نیستم ینی با تنهایی خودم کنار اومدم
چون برام عادی شده
ک البته نباید میشد چون خدا هم دوس نداره
منم اینطوریم خوبه ک
کم کم باید به غارنشینی سلام کنی ازبس تنها شدی
منم همینم قهر نمیکنم اصلا اما قهر کنم عمرا طرف کسی نمیرم اصلا نمیتونم برم دس خودم نیس
منم اگه کسی ازچشمم بیفته
دیگه نگاهشم نمیکنم
منم از وقتی برادرم رفته ،همش دلم میخواد تنها باشم
بیرو ن دیگه اصلا نمیرم فقط پنج شنبه ها و دوشنبه ها میرم سر خاک داداشم
اگه مجبور بشم برم حس میکنم غریبه ام با این دنیا و آدماش
